Βρέθηκα σε μεγάλο παραδοσιακό πολυκατάστημα της Αθήνας ημέρα καθημερινή και υπήρχε τέτοια μοναξιά που νόμιζα ότι το μαγαζί ήταν κλειστό. Ήμουν ο μόνος πελάτης στον όροφο των ρούχων. Σιγή απόλυτη και πλήθος εμπορευμάτων χωρίς πελάτες. Είναι κι αυτό ένα σημάδι της ακρίβειας και της ανέχειας που έχει ο κόσμος. Από την άλλη μεριά οι τιμές είναι αρκετά υψηλές, παρά τις εκπτώσεις για το μέσο νοικοκυριό που πρέπει να ντυθούν τέσσερα άτομα. Μακάρι να τονωθεί η αγορά, αλλά τα πράγματα είναι παγωμένα. Θα πρέπει όμως και οι έμποροι να αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να πωλούν με 200 % κέρδος. Χρειάζεται κάποια αυτοσυγκράτηση στις τιμές. Με την περίοδο των εκπτώσεων και μόνο δεν συντηρείται ένα κατάστημα. Το άλλο θέμα είναι πως για να δει μετρητά ο Ταμίας του κάθε καταστήματος, ο πελάτης θα πρέπει να ψωνίσει κορδόνια ή κορδέλλα για τα μαλιά. Τα πάντα κινούνται με τον δανεισμό των πιστωτικών καρτών. Εκεί χρειάζεται αυτοσυγκράτηση και από τους καταναλωτές και να ΜΗΝ ΠΕΦΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΩΝ ΔΟΣΕΩΝ διότι έτσι υποθηκεύουν το μέλλον τους για μεγάλο χρονικό διάστημα και μειώνουν την αγοραστική τους δυνατότητα σε βάθος χρόνου, με τις καθημερινές ανάγκες τους να αυξάνουν συνεχώς και προοδευτικά. Επομένως όχι πάνω από τρεις δόσεις, (το πολύ έξι δόσεις σε μεγαλύτερες αγορές), ώστε να μπορείτε να ελέγχετε τον προϋπολογισμό σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου