Σαν απλός φίλαθλος ήξερα ότι το μπάσκετ είναι το άθλημα των ψηλών. Στις μεγάλες διοργανώσεις πρέπει να έχεις ψηλούς για να μπορέσεις να σταθείς αξιοπρεπώς. Εκείνο που επίσης ήξερα ήταν ότι η εθνική ομάδα μπάσκετ ήταν μια αγαπημένη οικογένεια. Τον τελευταίο καιρό έχει πάψει να είναι. Βασιλακόπουλος, Γιαννάκης (με διπλή ιδιότητα του προπονητή του Ολυμπιακού και της Εθνικής) και παίκτες δεν πρέπει να έχουν τις καλύτερες σχέσεις και αυτό φαίνεται. Οι αποχωρήσεις του Λάζαρου Παπαδόπουλου και του Ντικούδη οι οποίοι ήταν και συνδικαλιστές κάτι πρέπει να λέει. Είναι τυχαίες οι αποχωρήσεις;;; Είπαμε δεν πιστεύουμε στην τύχη. Το γυαλί έχει ραγίσει στο καλό κλίμα της εθνικής. Έτσι λέγεται και από μέσα. Δεν υπάρχει η αίσθηση της παρέας. Μακάρι να κάνω λάθος. Ούτε θέλω να φανταστώ ότι θα χαθεί η πρόκριση στην Ολυμπιάδα. Θα τα ξαναπούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου