Ξεκινώντας ανάποδα θα πω ότι βγαίνοντας από μια σχετικά γεμάτη αίθουσα άκουγα τα σχόλια που συνοψίζονταν στο εξής : ποτέ δεν πρέπει να επιλέγεις να δεις μια ταινία ανάλογα με το τι λένε οι κριτικές της (αυτό ήταν το πιο ήπιο σχόλιο), Με άλλα λόγια η διάσταση μεταξύ κοινού και θεατών ήταν μεγαλύτερη από την απόσταση που χώριζε πατέρα και κόρη στο έργο. Η ταινία πραγματεύεται τη ζωή του σήμερα που ζουν οι σημερινοί νεογιάπις σύμβουλοι επιχειρήσεων ασχολούμενοι μόνο με νούμερα κι όχι με ανθρώπους σε αντιδιαστολή με την ζωή των πατεράδων τους που ήταν περισσότερο ανθρωποκεντρική. Το θέμα ήταν εξαιρετικό. Με πολύ χιούμορ είναι αλήθεια και αρκετές δόσεις πίκρας η ταινία δείχνει αυτήν την διάσταση των απόψεων. Την μοναξιά των νέων που σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ ανελίσσονται ανάγοντας την καριέρα σαν ζωή, ενώ είναι μόνοι και βαθιά δυστυχισμένοι, σε αντιδιαστολή με την περασμένη γενιά που ζούσε και τις απλές χαρές της ζωής. Πλην όμως, δυστυχώς, δεν μπορεί να περάσει στο πλατύ κοινό. Η ταινία είναι για σινεφίλ. Το γερμανικό χιούμορ είναι κι αυτό, όπως τόσα άλλα στην μεγάλη αυτή χώρα, μπερδεμένο και μερικές φορές ακατανόητο και χοντροκομμένο. Μπορεί να προκαλεί το γέλιο, αλλά ο θεατής κάπου χάνεται. Κορυφαία ανθρώπινη σκηνή, την οποία και κρατάω από το έργο είναι η στιγμή του τραγουδιού όπου ο πατέρας παίζει στο πιάνο και η κόρη τραγουδάει με πάθος. Κατά τα λοιπά, δυστυχώς η ταινία, παρά την βράβευσή της στις Κάννες, δεν περνάει στον κόσμο, όσο καλή διάθεση και να έχει, όσο πρωτότυπα σκηνοθετικά αποδίδεται. Η σκηνοθεσία είναι της Μάρεν Άντε και πρωταγωνιστούν οι Σάντρα Χίλερ και ο Πέτερ Σιμόνισεκ. Σίγουρα θα μας απασχολήσει στα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 2017.
