Ανδρέας Γ. Παπανδρέου. Μνήμες μιάς άλλης εποχής

Θυμάμαι ήταν 15 Οκτωβρίου 1981. Στο Θησείο υπήρχε πυρετώδης προετοιμασία για τη συγκέντρωση του Αντρέα στο Σύνταγμα. Αφού μαζευτήκαμε στην Πλατεία του Θησείου με τις πάνινες πράσινες σημαίες μας με βαθύ πράσινο χρώμα και έναν ήλιο αστραφτερό, ξεκινήσαμε. Πήραμε το δρόμο προς Αγίους Ασωμάτους και βγήκαμε στην Πειραιώς. Πλησιάζοντας στην Ομόνοια θυμάμαι πως προμηθεύτηκα τις γνωστές πράσινες καραμέλλες λαιμού (μέντες) γιατί ήδη είχα τις πρώτες ενοχλήσεις στο λαιμό από τις φωνές και τα συνθήματα. Στην Πλατεία Ομονοίας ο κόσμος ήταν πάρα πολύς. Αποφασίσαμε να ανέβουμε από τη Σταδίου με κατεύθυνση - ευσεβή πόθο να φτάσουμε μέχρι την πλατεία Συντάγματος. Το κλίμα ήταν πρωτόγνωρο για την Αθήνα. Είχε πρασινίσει όλη. Ο κόσμος ήταν ΟΛΟΣ στους δρόμους. Τελικά το μπλοκ του Θησείου δεν κατάφερε να ανέβη πέρα από την Βουκουρεστίου. Όσο και να διαγκωνιζόμαστε για να έχουμε έστω κάποιου είδους οπτική επαφή με την πλατεία, αυτό κατέστη αδύνατο. Ο κόσμος ήταν κυριολεκτικά στιβαγμένος. Κάπου στις 8.00-8.30 δεν θυμάμαι ακριβώς ακούσαμε από τα μεγάφωνα τη φωνή του Αντρέα.... Η μεγάλη ανατριχίλα. Σηκώθηκε το πετσί μας. Δεν λέω μεγάλα λόγια. Τα λόγια του ένα προς ένα μας άγγιζαν βαθειά. Λόγος πολιτικός. Μία μέρα μνήμης σαν την ημέρα των γενεθλίων του Προέδρου Ανδρέα Παπανδρέου, δεν σηκώνει υπερβολές. Έχουν περάσει 26 και βάλε χρόνια από τότε. Δεν θα ξεχάσω τον παλμό, τη συμμετοχή του κόσμου, την αγωνία του κόσμου για αλλαγή. Την συνομιλία του κόσμου με τον ηγέτη του. Τον τελευταίο Ηγέτη της Ελλάδος. Μετά το τέλος της ομιλίας περάσμε από το μέρος που μίλησε ο Πρόεδρος έτσι για να νιώσουμε λίγο την παρουσία του. Φτάσαμε πίσω στο Θησείο κουρασμένοι αλλά αισιόδοξοι. Οι εκλογές αυτές δεν θα χαθούν. Ο κόσμος είχε πραγματικά μιλήσει. Και οι εκλογές πραγματικά δεν χάθηκαν. Ο λαός στην εξουσία. Η Ελλάδα στους Έλληνες. Εθνική κυριαρχία. Και οι μέρες πέρασαν και τα χρόνια επίσης. Το ΠΑΣΟΚ έκανε τον πρώτο κύκλο του. Το 1985 η μικρούλα στο Σύνταγμα στην αγκαλιά του Προέδρου αναπτέρωσε την ελπίδα μας. Ο αγώνας συνεχίζεται είπαμε. Ήρθε το 1989. Ο Κοσκωτάς, τα σκάναλα, η αρρώστια και τα τρωκτικά που έτρεφε στα σπλάχνα της η παράταξη. Η πτώση, ο Γιακούμπ, το νεύμα στη Δήμητρα στο αεροπλάνο της επιστροφής, το Δικαστήριο, η επανεκλογή του Ανδρέα. Ο λαός δεν ξεχνά. Μαζί σου Ανδρέα για μιά Ελλάδα νέα. Το υλικό όμως ήταν φθαρμένο. Τα τρωκτικά είχαν γίνει καθεστώς και παρακράτος. Ο θάνατος. Η μάχη των επιγόνων. Ο Σημίτης. Ο Γιώργος..... Οι σημαίες προ πολλού είχαν γίνει πράσινες ανοιχτόχρωμες και πλαστικές. Στη συνέχεια και ο ήλιος έχασε τις ακτίνες του. Έγινε δέντρο με πράσινα φύλλα... και πράσινα άλογα. Που είναι ο ηγέτης που απέλυσε τον υφυπουργό Ασημάκη Φωτήλα ενόσω ήταν εν πτήσει για να γράψει το θαυμάσιο Ποντίκι τότε τον καταπληκτικό πρωτοσέλιδο τίτλο : "Ασημάκης ο πρωτοτσίγγελος." Επακολούθησαν οι συμβιβασμοί, οι συμψηφισμοί, η μπουρδολογία και η πλήρης απομάκρυνση από το λαό. Το ΠΑΣΟΚ έγινε κόμμα του σαλονιού και των κοσμικών. Έπαψε δια παντός να εκφράζει τους μη προνομιούχους Έλληνες. Μιά τέτοια μέρα δεν θα αναφερθώ στα λάθη του Αντρέα. Για τις ελπίδες που μας χάρισε αιωνία του η μνήμη. Για την περηφάνεια που μας ενέπνευσε με το "Βυθίσατε το Χόρα" . Γεια σου Πρόεδρε. Θα σε θυμόμαστε και γι αυτά που έκανες και για όσα ήθελες να κάνεις και δεν έκανες. Θα προσπαθήσουμε να ξεχάσουμε κυρίως εκείνα που είπες ότι θα κάνεις και δεν έκανες.