Μεγάλες αναλύσεις και πολλές σελίδες γράφονται ότι ο δικομματισμός στην Ελλάδα πνέει τα λοίσθια. Το ακούω πάνω από δέκα χρόνια τώρα. Βέβαια όταν έρχονται οι εκλογές ο δικομματισμός βγαίνει πάντα κερδισμένος, χωρίς, είναι αλήθεια, να θριαμβεύει κιόλας, όπως παλαιότερα. Εκείνοι που γράφουν και λένε για το τέλος του δικομματισμού, είναι εκείνοι που τον συντηρούν. Εϊναι πολύ απλό: ουσιαστικά κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Επιχειρούν να τρομάξουν τον κόσμο. Επισείουν την ακυβερνησία και ενώ, δήθεν, θεωρούν τον δικομματισμό τελειωμένο, με τις δυσοίωνες αυτές προβλέψεις τους, ΤΟΝ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ. Ποιοί μιλάνε παγκοσμίως για το φάσμα του πολέμου ή της έξαρσης της βίας και της τρομοκρατίας;;; Οι πολεμοκάπηλοι. Εκείνοι που έχουν συμφέροντα από τον πόλεμο. Έτσι κι εδώ. Οι εκφραστές της κοινής γνώμης (δημοσιογράφοι) εξορκίζοντας τον δικομματισμό, απλά τρομοκρατούν τον κόσμο. Και στην παγίδα αυτή πέφτουν και τα κόμματα της αριστεράς. Δυστυχώς. Ή τελικά τους βολεύει και αυτούς να συντηρούν μικρομάγαζα αντιπολιτευτικά ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, γιατί είναι εξαιρετικά πιό εύκολα να είσαι πάντα "ΑΝΤΙ" από το να είσαι υποχρεωμένος την οποιαδήποτε θέση σου να ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ;;;
2 σχόλια:
Η καλύτερη προοπτική που μπορώ να φανταστώ, είναι οι συνασπισμοί κομμάτων. Και φυσικά αναφέρομαι στην κεντροαριστερά μιας και δε νομίζω να θέλαμε να δούμε συγκυβέρνηση ακροδεξιών-δεξιών. Για να επιτευχθεί όμως η συνεργασία ανάμεσα σε δυνάμεις του κέντρου και της αριστεράς, απαιτούνται βήματα και από τις 2 πλευρές.
Οι έννοιες κεντροαριστερά και κεντροδεξιά είναι τόσο ρευστές και σαφείς στην Ευρώπη πιά που οι διαφορές τους είναι μόνο θεωρητικές. Το ζήτημα είναι ποιά πολιτική ακολουθείς κι όχι η ετικέττα. Οι συνασπισμοί κομμάτων με κοινές απόψεις σε βασικά θέματα είναι το ιδανικό γιατί κρατάει ισορροπίες, αλλά ακόμα στην Ελλάδα είναι σχεδόν ανέφικτο.
Δημοσίευση σχολίου