Συνήθως στις κινηματογραφικές ταινίες οι τίτλοι τέλους συνοδεύονται από την ωραιότερη μελωδία της ταινίας. Για να μείνει στο θεατή η γλυκιά ανάμνηση. Ποιός, όμως, θεατής κάθεται να παρακολουθήσει, καρφωμένος στην καρέκλα του όλους τους (ατελείωτους) τίτλους τέλους μιάς ταινίας. Μόνο, ίσως, εκείνος που έχει δει ένα αριστούργημα με πολύ δυνατό φινάλε, που τον καθηλώνει για κάποια λεπτά, μέχρι να συνεφέρει από τα μηνύματα του έργου ή το απροσδόκητο φινάλε. Στις περισσότερες φορές με τους τίτλους τέλους σηκωνόμαστε και φεύγουμε προς την έξοδο. Έτσι γίνεται και στις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν δύο άνθρωποι τελειώνουν μακρόσυρτα, κανένας δεν κάθεται να δει τους τίτλους του τέλους. Τους έχει προσπεράσει μέσα του και είναι έτοιμος για τη νέα αρχή, διότι η ζωή δεν αναστέλλεται. Τρέχει και όποιος μπορεί ακολουθεί. Και αυτό είναι ομαλό και φυσιολογικό. Σημασία έχει η προεργασία. Τι αέναο παιχνίδι της ζωής συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου