Μερικές φορές με πιάνει θλίψη. Σοβαροί άνθρωποι με ηχηρό όνομα δεν είναι ικανοί να δουν τον φόβο που διαχέουν γύρω τους με την πληθωρική παρουσία τους, όπου όλοι ακόμα και ανασαίνουν .... αθόρυβα προκειμένου να μην ταράξουν το αφεντικό. Είναι δε τόσο ορατή η υποκρισία και ο φόβος που φτάνουν δέκα λεπτά απουσίας του αφεντικού για να διαπιστωθεί η έλλειψη σεβασμού και η απελευθέρωση από το φόβο. Άνθρωποι τρομαγμένοι και πλήρως εξαρτώμενοι από το αφεντικό. Λιβανίζουν καθημερινά το χώρο και αναστέλλουν και τις βιωτικές τους ανάγκες (ο αυθορμητισμός έχει πεθάνει προς πολλού) για να μην στερήσουν την βουβή ύπαρξή τους από το αφεντικό. Κρίμα γιατί πολλοί είναι αξιόλογοι άνθρωποι. Και το αφεντικό έχει χαρίσματα που η υπερτροφία τους τα έχει καταστήσει μειονεκτήματα, από τα οποία μόνο να χάσει έχει μετά βεβαιότητας. Έχει πάψει να ακούει άλλη φωνή (πλην της δικής του αντήχησης) το αφεντικό. Και όποιος έχει σκεφτεί να διαφωνήσει πρέπει να κάνει ειδική προθέρμανση να βρει τρόπο να εκφράσει την όποια διαφωνία του, αν δεν την καταπιεί στο τέλος, τις περισσότερες φορές, ο φόβος και ο μανδύας του κόλακα. Ψεύτικος κόσμος, βουβός κόσμος, γεμάτος ανεκπλήρωτα νοήματα με τα χέρια και γκριμάτσες του προσώπου. Ποτέ ήχος. Ενοχλεί τα ευαίσθητα αυτιά του αφεντικού που είναι συνηθισμένα στον ήχο μόνο της δικής του φωνής. Κόλακες παντού να καάνουν ότι καταλαβαίνουν ακόμα και όσα δεν έχουν καν ακούσει για να μην τα επαναλάβει το αφεντικό, που φυσικά μιλάει μόνο άπαξ. Κανείς δεν είναι αιώνιος. Η υστεροφημία είναι περιουσία. Το αφεντικό εξάλλου είναι αθάνατο.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου