Πόσο εικονικά μπορούμε να ζούμε

Πόσο μπορούμε να υποχωρούμε σε καταστάσεις.
Πόσο μπορούμε να λέμε ναι σε όλα, όταν αρκετά από τα "όλα" μας ενοχλούν.

Πόσο, για να μην χάσουμε τη βολή μας, πρέπει να είναι το μέγεθος του συμβιβασμού με τις πάγιες αρχές μας.

Πόσο αυτοεκτίμηση μπορεί να έχουμε, όταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, χαμηλώνουμε τον πήχυ των προσδοκιών μας.

Πόσο μπορούμε να κοιταζόματσε στον καθρέφτη όταν, έχοντας πέσει στη δίνη της όποιας ικανοποίησης, αγνοούμε βασικές μας αξίες που αποτελούσαν το βαρόμετρο της προσωπικότητάς μας

Πόσο πρέπει να ανεχόμαστε την διαφορετικότητα του άλλου με τις τάσεις ζαμνφουτισμού και δηθενισμού, όταν οι τάσεις αυτές μας προκαλούν, τουλάχιστον αηδία.

Πόσο το "συμφέρον" (όπως, το εννοεί ο καθένας - όχι μόνο οικονομικά) μπορεί να είναι πυξίδα της αξιοπρέπειάς μας

Πόσο κάτω μπορεί να χαμηλώσει ο πήχυς της ψυχικής μας ικανοποίησης για να μην χάσουμε το ήδη απωλεσθέν

Πόσο θα βαφτίζουμε την υπομονή, μας αρετή γιατί δεν θέλουμε να χαλάσουμε την χλιαρή σούπα

Πόσο θα κατεβαίνουμε στον κατήφορο θεωρώντας, από ηθελημένη ψευδαίσθηση, ότι είναι μονόδρομος

Πόσο θα βασανιζόμαστε για να χωρέσουμε στην ωχαδερφίστικη και διαρκώς ταλλαντευόμενη στάση του άλλου

Πόσο θα βαφτίσουμε το ψάρι, κρέας για να ενθαρρύνουμε την αδυναμία μας

Πόσο θα συντηρούμε την πλάνη μας θωπεύοντας τις αδυναμίες μας

Η απάντηση είναι μάλλον απλή:

Όσο θέλουμε, μέχρι να σκεφτούμε ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΟΥΜΕ.

Κάθε άλλη απάντηση ευπρόσδεκτη.