Αφού τα αυτιά ξεβούλωσαν από τους ήχους του Σαββάτου και αφού έφυγε και ο τελευταίος κόκκος σκόνης (ελπίζω) ο οποίος είχε μπει σε όλο μου το σώμα, συζητώντας και με φίλους που είχαν παρακολουθήσει και άλλες αντίστοιχες συναυλίες είπαν ότι ήταν η καλύτερη. Η αδρεναλίνη πάντως ήταν στα ύψη. ΧΩΡΙΣ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ. Χωρίς τις διάφορες ασχήμιες που κατά καιρούς έχουν γράψει διάφοροι για τους "χεβιμετάλάδες", πλην του πάθους και του ανεχτού σπρωξίματος μερικές φορές, όλα κύλησαν ομαλότατα. Ομολογώ πως δεν ήμουν "φαν" του "χεβιμεταλ" πλην εξαιρέσεων. Εκείνο που ήξερα ήταν ότι οι ωραιότερες μπαλάντες έχουν γραφτεί από χεβιμεταλάδικα συγκροτήματα. Έχουν συναίσθημα οι άνθρωποι. Η συναυλία δεν πρόδωσε το κοινό της. Από ό,τι άκουσα και διάβασα τα παράπονα ήταν κράτησε λίγο. Πρέπει όμως να λαβουμε υπόψη και τις ηλικίες των ανθρώπων αυτών, όσο προπονημένοι κι αν είναι. Από το να σέρνονται τρεις ώρες, καλύτερα δύο παρά κάτι ώρες και να τα δίνουν όλα. Καθόσον αφορά την ταλαιπωρία της πρόσβασης και αναχώρησης, δεν νομίζω ότι μπορούμε να πούμε και πολλά. Έτσι ήταν κι έτσι θα είναι. Δεν αλλάζει τίποτα. Πάντως τα ραδιόφωνα και γενικά ο τύπος, αν δεν κάνω λάθος, δεν διαφήμισε την συναυλία. Θα έλεγα ότι μάλλον την έθαψε. Δεν πειράζει. Εμείς το ζήσαμε. Μπορεί να βγάλω από το CD τα τραγούδια των Queen (για λιγο) και να ακούσω και λίγο heavy metal, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Αν και τα τραγούδια των heavy metal συγκροτημάτων δεν είναι για cd αλλά για συναυλίες σε ανοικτούς χώρους με τα ντεσιμπελ στο φόρτε. Καλή συνέχεια και καλή ακρόαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου