Η συναυλία των IRON MAIDEN στην Μαλακάσα

Οφείλω να το πω από την πρώτη στιγμή πως ήταν μία εμπειρία για μένα. Συναυλίες είχα πάει αλλά σε περιορισμένα πλαίσια ενός σταδίου, του Λυκαβητού, στο Ηρώδειο κλπ. Τέτοια εμπειρία δεν είχα. Δεν είχα επίσης την τύχη να δω άλλα συγκροτήματα μεγάλα που μας είχαν επισκεφτεί όπως π.χ. τους Rolling Stones, έτσι ήταν γενικά η πρώτη μου εμπειρία, η παρακολούθηση ενός μεγάλου συγκροτήματος στην Ελλάδα κια μάλιστα στον συγκεκριμένο χώρο. Η επιθυμία ήταν του γιού μου και από καιρό είχαμε προμηθευτεί τα εισιτήρια. Η όλη διαδικασία θα έλεγα δεν με κούρασε (εννοώ τα διαδικαστικά, διότι ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ και πως θα συναντήσεις πάρα πολύ κόσμο). Περιμέναμε υπομονετικά 2 1/2 ώρες μέχρι να αρχίσει το πρόγραμμα. Η εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν χολιγουντιανή όπως κια όλο το σκηνικό πίσω τους με όλα τα σκηνοθετικά εφέ. Το συγκρότημα ήταν εκπληκτικό στις δύο παρά κάτι ώρες που έπαιξε, παρά το ότι δεν είναι και στην πρώτη νεότητά τους. Ο Ντίκινσον ήταν εκπληκτικός και σαν φωνή και σαν σκηνική παρουσία. Έπαιξαν όπως το απαιτεί η ιστορία ενός κλασσικού χέβι μέταλ συγκροτήματος. Παρά το χώμα που αναπνεύσαμε επί τόσες ώρες, το ό,τι γίναμε άσπροι από τη σκόνη κια την περίπου 1 1/2 ώρα μετά τη συναυλία να βγούμε στην εθνική οδό, ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ. Θα μου μείνει αξέχαστη η πρώτη εμφάνιση (είσοδος) του συγκροτήματος στη σκηνή..... Ο κόσμος (νεολαία φυσικά κατά το πλείστον) σαν ένα κινούμενο κύμα ήθελε όλη να βρεθεί στη σκηνή. Εκεί έγινε ένας πανικός που κράτησε λίγα λεπτά, αλλά μετά τα πράγματα ηρέμησαν. Χαρακτηριστική ήταν η ατάκα ενός θεατή ο οποίος χύμηξε κι αυτός, κατά την εμφάνιση του συγκροτήματος, να περάσει όσο πιό μπροστά γινόταν απευθυνόμενος σε έναν που διαμαρτυρήθηκε για το "ντου" που έγινε : "που νομίζεις ότι ήρθες να δεις το Βοσκόπουλο".... Εκεί κατάλαβα τι θα επακολουθούσε. Και δεν έπεσα έξω. Υπήρχε παλμός, δύναμη, πάθος, φωνές, τραγούδι, αντάξια ενός μεγάλου συγκροτήματος. Άσχετα αν οι περισσότεροι ήταν αγέννητοι όταν το συγκρότημα μεσορανούσε, φαίνεται ότι πραγματικά τους άρεσε. Το ροκ δεν είναι μόδα είναι τρόπος ζωής. Και το χέβι μέταλ είναι στυλ και τρόπος ζωής. ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, από αυτές που θα λες μετά από χρόνια, "ήμουν κι εγώ εκεί." Τα αυτιά μου βέβαια ακόμα δεν έχουν επανέλθει πλήρως είναι μισοβουλωμένα. Δεν πειράζει άξιζε τον κόπο.