Τι μπορεί κανείς να πει όταν πεθαίνει μία μητέρα 40 ετών αφήνοντας πίσω της δύο παιδιά στο δημοτικό σχολείο και ένα σύζυγο ο οποίος επί τρία χρόνια είχε γίνει γιατρός και νοσοκόμος μαζί. "Τα δάκρυα στέρεψαν" μου είπε και το κατάλαβα από την στεγνή - σπασμένη φωνή του. Μόλις σήκωσα το τηλέφωνο μου είπε πως είναι το τηλεφώνημα που από καιρό φοβόμουν να ακούσω. Επί τρία χρόνοα πολέμησε τον καρκίνο σε αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και απαράμιλλο σθένος. Οι συγγενείς της μάθανε για την αρρώστεια μόλις τον τελευταίο καιρό. Δεν ήθελε να την λυπούνται. Ήταν γελαστή και πρόσχαρη ακόμα και όταν την προηγούμενη βραδιά ήταν ξάγρυπνη από τους πόνους. Είχε τέτοια αυτοπεποίθηση και δύναμη που όταν της μίλαγες και δεν ήξερες το πρόβλημα (ακόμα και σε πολύ προχωρημένο στάδιο καθολικού καρκίνου) δεν καταλάβαινες τίποτα. Κάθε μέρα ακολουθούσε, σφίγγοντας τα δόντια, το πρόγραμμα των παιδιών της. ΤΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Σ' ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΩΡΑ;;; Δεν ξέρω τι να πώ!!! Μερικές φορές τα λόγια δεν έχουν καμία σημασία. Η πληγή είναι νωπή. Καλό ταξίδι εκεί που πας. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου