Έφτασε στο όριό της και σιγά-σιγά μόνο προς τα κλάτω οδεύει η εθνική μπάσκετ;;; Η 5η θέση στο ολυμπιακό τουρνουά είναι μία θέση που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αξιοζήλευτη, διότι οι ομάδες που είναι κάτω από σένα δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι ομαδες αδύναμες οι οποίες μπήκαν στο τουρνουά για να εκπροσωπούνται όλες οι ήπειροι. Εκείνες που ήταν σοβαρές ομάδες παρέμειναν και πάλι μπροστά μας. Όπως και πριν 4 χρόνια, καμία πρόοδος. Μερικές φορές νομίζω ότι η ειθική μοιάζει με άτι που το κρατάνε σε μιά παθητική στάση. Άμυνα, άμυνα, άμυνα. Αυτή τη σιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές βλέπω τον τελικό μεταξύ των ΗΠΑ και της Ισπανίας που στο ημίχρονο το σκορ ήταν 69-61 (!!!) και οι άμυνες ήταν καλές αλλά οι επιθέσεις ήταν εξαιρετικές. Όποιος το φοβάται το ματς με την άμυνα και σπαταλάει την ενέργειά του μόνο σ' αυτήν τότε δεν έχει ενέργεια στην επίθεση. Βέβαια στην Ελλάδα είναι δύσκολο να μετακινήσει κάποιος τον Γιαννάκη από την Εθνική και να δώσει την ομάδα σε έναν άλλο προπονητή για να της δώσει την πνοή και άλλο αέρα. Θα παραμείνουμε έτσι για καιρό να μιλάμε για την Σαϊτάμα του 1996 και για το "βάλτο αγόρι μου" στο πανευρωπαϊκό και η φουρνιά αυτή των παικτών θα φύγει..... με ωραίες αναμνήσεις αλλά χωρίς την έκρηξη στην ωρίμαση των παικτών, που θα μπορούσε να τους ανεβάσει παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου