Διάβασα μία στατιστική με τους πωληθέντες δίσκους (βλ. cd) την τελευταία δεκαετία και υπάρχει μία κάθε πτώση. Βέβαια θα πει κάποιος ότι υπάρχει και η πειρατία που είναι σε τρομακτική άνθηση. Καμία αντίρρηση, αλλά ποιός θυμάται την τελευταία δεκαετία ένα δίσκο αναφοράς. Ένα δίσκο που θα μείνει διαχρονικός. Κάτι σαν την Ρεζέρβα του Σαββόπουλου για παράδειγμα ή την εκδίκηση της γυφτιάς του Ρασούλη κλπ. Τραγούδια που έμειναν ιστορικά και θα παραμείνουν στο διηνεκές. Αλλά το φαινόμενο δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Η παγκόσμια μουσική παραγωγή είναι σε κρίση. Που είναι τα μεγάλα ονόματα που έβγαλαν διαχρονικά αριστουργήματα: οι Oueen, οι Led Zeppelin, οι Dire Straits και πάρα πολλοί άλλοι. Εκείνο που έχω να παρατηρήσω είναι ότι χάθηκε ο καθαρός ήχος των οργάνων, χωρίς την ενίσχυση της κονσόλας. Χάσαμε την κιθάρα, το μπάσο. Αυτός ο ήχος που με ένα σολάρισμα σε "έστελνε" σε ηλέκτριζε και διαπερνούσε το κορμί σου από πάνω μέχρι κάτω. Τώρα ένας ήχος επαναλαμβανόμενος, μονότονος, ασυντόνιστος οδηγεί σε ένα λίκνισμα τη νεολαία στην αποθέωση της μοναξιάς. Κρίμα. Ήταν και η μουσική κάποια λύση για την εκτόνωση του ιδιαίτερα πιεσμένου ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου