Πάντα με απασχολούσε, από μικρό παιδάκι ακόμα, η έννοια του χρόνου και ο έλεγχός του. Λένε ότι οι Εγγλέζοι έχουν μιά ιδιαίτερη σχέση με το χρόνο. Δεν ξέρω. Εκείνο που κατάλαβα μετά από χρόνια "πάλης" με το χρόνο είναι ότι δεν νικιέται. Νικητής είσαι αν καταφέρεις να τον ελέγξεις. Κι αυτό φίλε μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Είναι αγώνας ζωής. Πόσες φορές δεν βγήκαμε "εκπρόθεσμοι" σε κάτι;;; Πόσες φορές δεν κοιτάξαμε το ρολόι μας και μας είχε αφήσει πίσω;;;; Πως μπορείς να νικήσεις την απόλυτη ακρίβεια;;;; Δεν γίνεται είναι ανέφικτο. Κείνο που μπορείς να κάνεις, με πολύ κόπο είναι αλήθεια, είναι ο έλεγχος. Να μην σου φεύγει πολύ. Να μην σε ξεφτιλίζει και να μην σε περιγελά. Αξίζει άραγε τον κόπο θα έλεγε κάποιος; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να συλλογιστούμε αν υπάρχει κάποια ανθρώπινη λειτουργία που να είναι έξω και πέραν του χρόνου. Δεν θα βρούμε καμία. Συνεπώς αξίζει τον κόπο. Λέμε δεν μπαίνουμε σε καλούπια, είμαστε ελεύθεροι, είμαστε τα πιό τέλεια όντα στον πλανήτη. Σωστά όλα αυτά, αλλά είμαστε πεπερασμένοι και λειτουργούμε μέσα σε ένα απροσδιόριστο μεν, αλλά με αρχή-μέση και τέλος, χρονικό όριο. Αυτό και μόνο δείχνει τη μεγαλοσύνη του χρόνου. Την παντοδυναμία του. Την απεραντοσύνη του. Τι είναι ο άνθρωπος απέναντι στον χρόνο;; Μία κουκίδα, ένα κλικ στο χωρίς αρχή και τέλος ταξίδι του. Θα επανέρθω και πάλι. έτσι κι αλλιώς ο χρόνος είναι ατελείωτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου