Κάποτε είχα ακούσει το ακόλουθο ανεκδοτο: Όταν οι διάφορες χώρες έστελναν στρατιωτικά σώματα στον πόλεμο της Κορέας, έστειλαν και οι Πόντιοι 100.000 στρατιώτες. Καθώς προχωροούσαν στις στέπες της Ασίας πετάγεται ένας από τους πόντιους και λέει : καλά που πάμε 100.000 μόνοι μας!! Ήταν η πρώτη, πριν από πολλά χρόνια, "λογοτεχνική" αντιμετώπιση της μοναξιάς. Πέρασε αρκετός καιρός από τότε και η μοναξιά των ανθρώπων είναι πιό ορατή από ποτέ. Έχει χτυπήσει κόκκινο. Όσο περισσότερο κόσμο βλέπεις μαζεμένο κάπου- οπουδήποτε, τόσο περισσότερους μόνους ανθρώπους ανακαλύπτεις. Ακόμα και όταν συνομιλούν μεταξύ τους, πάλι σε παράλληλα μήκη κύματος βρίσκονται. Καμία επαφή. Πόσο οικεία μας είναι η εικόνα της "εξομολόγησης στο μισοάδειο ποτήρι" στα λεγόμενα μπαρ. Όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες μιας τέτοιας εικόνας. Δυστυχώς αυτοί που έχουν χτυπηθεί από τον ιό της μοναξιάς είναι οι νέοι άνθρωποι. Όλο και περισσότερο απομονώνονται στους εαυτούς τους, ή με περιορισμένο και στερεότυπο λεξιλόγιο επικοινωνούν με τους λεγόμενους φίλους τους. Τα αίτια πολλά και ποικίλα. Η υποκρισία είναι το βασικότερο. Χάθηκε η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός. Χάθηκε η παρέα που τρεφόταν από την σωματική παρουσία και αντικαταστάθηκε από το ψυχρό email ή sms. Τα δάχτυλα έχουν πάρει φωτιά. Τα συναισθήματα γίνανε emotion. Πως θα σωθεί η παρτίδα;; Πολλοί λένε ότι πάντα υπάρχει ο από μηχανής θεός ή ο αυτόματος πιλότος που τελικά θα σώσει και αυτή τη γενιά. Είναι τόσο απλά τα πράγματα;;; Μάλλον δεν είναι....Αν δεν έρθουμε ο ένας απέναντι στον άλλο αν δεν φιληθούμε πάλι αντί να στέλνουμε ηλεκτρονικά emotions τότε δεν υπα΄ρχει σωτηρία. Οδηγούμεθα στην παθολογική μοναξιά. Ελεύθερη πτώση χωρίς τέλος. Υπάρχει ελπίδα άραγε;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου