Ψυχή βαθιά : η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη

Αφού είχε και ουρά στην είσοδο, σε μία κατάμεστη αίθουσα είδα χθες την νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη με θέμα τον εμφύλιο πόλεμο. Με ψυχή βαθιά παρακολουθήσαμε μία ανθρώπινη ταινία που γυρίστηκε για να μας πει, όχι με ιστορικές κραυγές, ότι ο αδελφοκτόνος εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα, οδήγησε τη χώρα στον αναίτιο αλληλοσπαραγμό με χαμένες και τις δύο πλευρές. Δεν είναι ιστορική ταινία κι όποιος πάει να δει τα αίτια και τις πολιτικές διαμάχες της ταραγμένης αυτής εποχής της σύγχρονης ιστορίας μας, καλύτερα να μην πάει. Η σκηνή με τα καμμένα πτώματα και δάση είναι η μόνη πολιτική θέση της ταινίας: από έναν εμφύλιο πόλεμο εκείνο που μένει είναι καμμένη γη και καμμένες ψυχές. Εξαιτίας της "φωτιάς" το δηλητήριο στην ατμόσφαιρα και συνακόλουθα στς ανθρώπινες ψυχές, κράτησε για 25 ακόμα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου. Η ιστορία έχει γράψει χιλιάδες σελίδες για την περίοδο αυτή και συνεχίζει να γράφει ατελείωτα. Ο πόνος των ανθρώπων (ανεξάρτητα από το στραπόπεδο που επέλεξαν ή που τάχθηκαν κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες) ήταν κοινός και βουβός. Όλοι ήξεραν ότι το τέρμα του πολέμου θα ήταν η απαρχή ενός άλλου, ακήρυχτου αλλά πιό άτιμου, αυτή τη φορά. Εκεί που τον αντίπαλο δεν τον έχεις απέναντι με ίσες πιθανότητες να ζήσει ή να πεθάνει με σένα, αλλά που τον υποψιάζεσαι και τον καταδίδεις. Τότε άνθισε ο χαφιεδισμός, το ρουφιανιλίκι, και βασίλευε η καχυποψία η οποία πότισε με μίσος δυο περίπου γενιές. Ο Παντελής Βούλγαρης για άλλη μιά φορά ρίχνει μία καλλιτεχνική ματιά σε μία τραγωδία και συγκινεί. Κραυγάζει, μέσα από το στόμα του ΚΟΡΥΦΑΙΟΥ Θανάση Βέγγου πως δεν είναι πόλεμος αυτός όταν οι Έλληνες σκοτώνουν Έλληνες. Και πράγματι δεν ήταν. Ήταν μια αλληλοσφαγή χωρίς τελειωμό. Ώσπου στο τέλος όλοι ήταν ηττημένοι. Τα δύο παιδιά της ταινίας ήταν πραγματικά αποκαλύψεις. Στα πρόσωπά τους η απαοστασιοποίηση, η απορία, ο ενθουσιασμός, το πάθος, η στοργή, ο πόνος. Στο τέλος ισχύει ο κανόνας : ο καθείς εφ' ω ετάχθη μέ ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Δεν υπήρχε πισωγύρισμα στις επιλογές. Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο. Να πάτε να δείτε την ταινία για να αναλογιστούμεε όλοι για δύο ώρες πως θα ήταν η Ελλάδα αν κι εμείς, μετά το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου, χτίζαμε τη νέα εποχή όπως όλοι οι ευρωπαίοι, αντί να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για ακόμα τέσσερα χρόνια με απώλειες υπερδιπλάσιες απ' ό, τι στον μεγάλο πόλεμο. Για σκεφτείτε το...