Ξεριζώνοντας ένα δέντρο

Από καιρό τα φύλλα που έβγαιναν στο δέντρο στην μεγάλη γλάστρα της γωνίας ήταν ασθενικά και με ένα πράσινο χρώμα μπασταρδεμένο με κίτρινη απόχρωση. Τα τελευταία δύο χρόνια πήρα όλων των ειδών τα λιπάσματα. Έβαλα σίδερο. Το αποτέλεσμα ήταν να αργοπεθαίνει. Δεν ξεράθηκε αμέσως. Έβλεπα την κορυφή του και έπαιρνα κουράγιο. Καταπράσινη αλλά ασθενικά μικρή. Το υπόλοιπο σώμα, ο κορμός, άρχισε να σιγά -σιγά να αποψιλώνεται από τα κλαδια που κιτρίνιζαν και μετά έπαιρναν το χρώμα το καφετί του θανάτου, χωρίς ίχνος χυμού στα φύλλα. Η προσπάθεια έπρεπε να γίνει. Το δέντρο ήταν πάνω κάτω 9 1/2 χρονών. Τον τελυταίο καιρό όλα τα κλαδιά του κορμού είχαν παραδώσει το πνεύμα τους. Είχαν γείρει προς το έδαφος. Μόνο η αδύνατη κορυφή ήταν πράσινη. Σκέφτηκαν αν έπρεπε να της δώσω την δυνατότητα να ξεραθεί κι αυτή. Όμως ήθελα να την θυμάμαι πράσινη. Με ένα πράσιμο βαθύ χρώμα, όλο ζωή, σε ένα δέντρο που πέθαινε. Μου πήρε πάνω από ένα μήνα να δω τι θα κάνω. Ένα ολόκληρο, ψηλό δέντρο 9 1/2 χρόνων με αδύναμο κορμό και ασθενική, αλλά πράσινη κορφή. Πήρα την απόφαση να του δώσω ένα τέλος στο μαρτύριο. Το έβλεπα σχεδόν χωρίς φύλλα, να απογυμνώνεται ο κορμός του. Το ένοιωθα να κρυώνει. Και έρχεται και χειμώνας. Ήταν σαν να με κοιτούσε με θλίψη. Έτσι, ενώ πολλές φορές το είχα σκεφτεί, αποφάσισα να προβώ στην ευθανασία. Έπρεπε να το ξεριζώσω. Μου πέρασαν από το μυαλό όλες εκείνες οι εποχές που το έβλεπα κατάφορτο από καταπράσινα φύλλα, τα οποία στο θρόισμα του ανέμου χόρευαν σαν συγχρονισμένο μπάλέτο. Αναπόλησα καταπληκτικές και αλησμόνητες στιγμές που το καμάρωνα, διότι το είχα φυτέψει και το περιποιόμουν ανελιπώς. Όταν το έβλεπα να μεγαλώνει και να χοντραίνει ο κορμός του. Αυτές οι σκέψεις είναι που με κράτησαν την τελευταία διετία και το συνητρούσα, ενώ ήξερα ότι δεν είχε πιά τύχη. Είχε πάρει την κατιούσα ανεπιστρεπτί. Τελικά την Πέμπτη, προς το μεσημέρι, εκτέλεσα με συνοπιτικές διαδικασίες το ξερίζωμά του. Είναι εξαιρετικά οδυνηρό συναίσθημα να ξεριζώνεις ένα δέντρο, ακόμα και αν είναι ετοιμαθάνατο. Οι ρίζες ήταν βαθιές και πάμπολλες. Τα ριζίδια είχαν κατακυριεύσει όλη τη μεγάλη γλάστρα. Άκουγα το κρακ που κάνανε, όταν σπάγανε και μου ματώναν την καρδιά. Δεν έκανα πίσω. Αλίμονο εκείνη την στιγμή που έχεις αρχίσει μία εκτέλεση, δεν κάνεις πίσω. Την φτάνεις στο τέλος. Έτσι και έκανα. Τιο ξερίζωσα. Τελευταίο κομμάτι που έπεσε κάτω ήταν η αδύναμη, πλην πράσινη, κορυφή. Δεν ήθελα να την δω κι αυτή να ξεραίνεται και να μένει κούτσουρο, γυμνός κορμός. Έπεσε με δείγματα, έστω ψήγματα, ζωής. Μέχρι τελευταία στιγμή η απόφαση ήταν ταλαντευόμενη. Αλλά τελικά, δεν ξέρω αν προηγήθηκε η σκέψη ή η πράξη, το δέντρο ξεριζώθηκε. Η ανάμνηση παραμένει. Δεν ξέρω για πόσο χρόνο ακόμα, βγαίνοντας στην βεράντα θα κοιτάζω στη γωνιά του δέντρου για να δω, με κρυφή ελπίδα, ότι έπιασαν τα γιατροσόφια μου, και πήρε τα πάνω του. Σίγουρα δεν είναι λίγα 9 1/2 χρόνια στην πεπερασμένη ζωή μας. Αλλά δεν μπορούσα να το βλέπω να φθείνει ανήμπορο και να πεθαίνει κάθε μέρα, χωρίς ελπίδα. Αναπολώ το ζεστό του φύλλωμα. Την αγέρωχη όψη του όταν είχε χιονίσει στην Αθήνα που δεν είχε πάθει τίποτα. Είναι σαν να ξεριζώθηκε ένα κομμάτι του εαυτού μου. Θα κουβαλώ τις καλύτερες αναμνήσεις μου και το καμάρι μου για το δέντρο μου. Δεν θα φυτέψω άλλο στη γλάστρα αυτή που ήδη πέταξα. Εξάλλου ήταν και το τίμημα της απόφασής μου. Ήταν τόσο βαθειές οι ρίζες που δεν έβγαιναν αν δεν καταστρεφόταν ολοκληρωτικά και η γλάστρα. Η γωνία αυτή θα μείνει κενή και καθαρή. Τιμής ένεκεν. Κανένα δέντρο στη γωνιά αυτή. Ποτέ. In memoriam.....