Ήταν μέρα που είχαμε σχολείο. Θυμάμαι ότι κάναμε φυσική και ακούστηκαν τα πρώτα κροταλίσματα των πυροβόλων. Ήμουν στο Γυμνάσιο της Πλάκας και οι ήχοι ακούγονταν καλά. Δεν μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τι και που γινόταν. Ο καθηγητής μας είπε να καθήσουμε μακριά από παράθυρα και σκυφτοί, ενώ μας απαγόρευσαν να βγούμε έξω. Μας είπαν πως δεν μπορούμε να φύγουμε μόνοι μας για τα σπίτια μας αν δεν έρθει κάποιος να μας πάρει. Θυμάμαι ήρθε η μητέρα μου που ευκαιρούσε και πήρε εμένα και άλλα τρία παιδιά (συμμαθητές μου) και αφού περάσαμε την Αδριανού βγήκαμε στην πλατεία Μητροπόλεως για να πάρουμε την Πανδρόσου. Εκεί ακούγμαε καθαρά τους ήχους από πυροβολισμούς. Μάλιστα ασυνείδητα πηγαίναμε σκυφτοί, χωρίς φυσικά να έχουμε δει κάποιν ένστολο, ούτε καν αστυνομικό. Κατεβήκαμε την Πανδρόσου και συνεχίσαμε στην Ηφαίστου για να βγούμε στο Θησείο και να φτάσουμε σπίτια μας. Μας είπαν ότι οι φοιτητές ήταν κλεισμενοι στο Πολυτεχνείο και πως υπήρχαν τραυματίες. Μερικοί άκουγαν το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου με τις ΦΟΒΕΡΕΣ φωνές των εκφωνητών. Δεν μπόρεσα να τον πιάσω σε ένα τρανζίστορ της εποχής. Η μητέρα μου πήγαινε να άρει ψωμί για τρεις ημέρες. Η χούντα έπεφτε. Το χαμόγελο άρχιζε να ανθίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου