Τα φετινά ΟΣΚΑΡ έκαναν την υπέρβαση. Έριξαν τα φώτα της δημοσιότητας στις γειτονιές των φτωχών και εξαθλιωμένων Ινδών. Με ωμό ρεαλισμό ο Ντάνι Μπόϊλ δείχνει την κατάσταση της σημερινής Ινδίας και των παραγκουπόλεων της Βομβάης. Εκεί που οι άνθρωποι ζουν σε καθεστώς κρυμμένο από το θεό. Η εξαθλίωση σε όλη της την "μεγαλοπρέπεια". Η ταινία μπορεί να έχει σαν κεντρική ιδέα μία ιστορία αγάπης, αλλά δείχνει στον ¨πολιτισμένο" κόσμο τι σημαίνει φτώχια, και πόνο. Πέρα όμως από όλα αυτά το μήνυμα είναι αισιόδοξο. Μοιάζει με διδαχή καρτερίας και υπομονής για το πεπρωμένο. Λέει ότι όλα μπορούν να συμβόύν με επιμονή και υπομονή. Στην Ινδία τα συναισθήματα για την ταινία ήταν αναμεικτα. Προβληματισμός για την εικόνα που περνάει στον κόσμο για την δεύτερη σε πληθυσμό χώρα του κόσμου και ικανοποίηση για την κινηματογραφική της βιομηχανία. Η ταινία στοίχισε λίγα σχετικά χρήματα σε σύγκριση με τις υπερπαραγωγές του Χόλιγουντ και αυτό έχει στρέψει το ενδιαφέρον και άλλων παραγωγών προς το Βollywood. Είχα πολύ καιρό να δω μεγάλες ουρές έξω από κινηματογράφο και μάλιστα με ψιιλόβροχο. Σίγουρα η ταινία άξιζε την δημοσιότητα και τα βραβεία της. Είναι ταινί ρεαλιστική και σκληρή και είμαι βέβαιος ότι θα την δει πάρα πολύς κόσμος και στην Ελλάδα. Έξάλλου και στην Ινδία η αστική τάξη δεν μπορούσε να χωνέψει ένα "κοπρόσκυλο" (slumdod
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου