Οι εργασιακές σχέσεις υπό το πρίσμα της οικονομικής ύφεσης διέρχονται πάρα πολύ δύσκολες μέρες, Οι απολύσεις είναι καθημερινές και, σε πολλές περιπτώσεις, μαζικές. Οι μεγάλες εταιρίες απολύουν ή, με τον εκμιασμό των απολύσεων, περικόπτουν εργασίακά κεκτημένα. Η έννοια του κεκτημένου στα εργασιακά θέματα είναι πλέον πολύ ρευστή. Τίποτα δεν είναι σίγουρο. Τα συνδικάτα είναι ανήμπορα να αντιμετωπίσουν τον Αρμαγεδώνα σε εργασιακό επίπεδο. Οι εργαζόμενοι αυτοσχεδιάζουν και ακολουθούν το "ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Αυτό που είναι πλέον το ζητούμενο είναι η εργασία και σε δεύτερη μοίρα μπαίνουν οι συνθήκες εργασίας και οι όροι εργασίας. Το φάσμα της ανεργίας δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογών. Στην Αμερική είδαμε σκηνίτες. Ανθρώπους που δεν έχουν να μείνουν διότι χάσανε το σπίτι τους από τις Τράπεζες και από ανεξόφλητες δόσεις δανείων. Κανείς δεν ξέρει, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της ύφεσης, τι θα έχει μείνει όρθιο. ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ: τίποτα δεν θα είναι όπως το αφήσαμε, πριν την κρίση. Όλα θα είναι σε νέα βάση. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά οι εργαζόμενοι θα είναι στους χαμένους. Τώρα που χρειάζονται στιβαρή συνδικαλιστική ηγεσία οι εργαζόμενοι έχουν τους βολεμένους επαγγελματίες εργατοπατέρες. Να ελπίζουν;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου