Η τελευταία ταινία της χρονιάς για φέτος που είδα είναι το μιούζικαλ NINE. Μαγνήτης είναι οι τόσοι καλοί ηθοποιοί που παίζουν μαζί, για μένα δε κυρίως ο Ντάνιελ Νταίη Λιούις ο οποίος είναι, όπως πάντα κορυφαίος υποδυόμενος τον ιταλό σκηνοθέτη του νεορεαλιστικού κινηματογράφου της δεκαετίας 1970. Το έργο είναι πραγματικά ψυχαγωγικό. Χαίρεσαι να βλέπεις τα χορευτικά και τις εκτελέσεις από τους ηθοποιούς. Συνάμα δε είναι και σύγχρονο έργο που δείχνει την ανακατωσούρα που επικρατεί στον σύγχρονο άνθρωπο. Δεν ξέρει τι θέλει, τι επιδιώκει, που πατάει και που βρίσκεται. Είναι κι από δω κι από κει, χωρίς σταθερές αξίες, χωρίς ιδανικά, χωρίς όραμα. Όλοι μας έχουν ένα "Γκουίντο" μέσα μας. Η αμηχανία και το κενό βλέμα του πρωταγωνιστή-Γκουίντο μας ακολουθεί παντού. Μας προβληματίζει και περιμένουμε τη λύτρωση. Η απομόνωση για την αυτογνωσία οδηγεί και πάλι σε αναζήτηση των κλασσικών αξιών και αρχών, από τις οποίες, όταν απομακρυνθούμε είμαστε "χαμένοι στο διάστημα". Απλά περιφερόμαστε δεν ζούμε, δεν αφήνουμε στίγμα. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε με τα ψέματα και τις ανισορροπίες μας. Έτσι και ο Γκουίντο αναγκάζεται να απομονωθεί για να βρει τον εαυτό του, να βρει το θέμα για την ταινία του, να βρει το νόημα στην ζωή του ξανά. Και αρχίζει και πάλι να δημιουργεί. Η ταινία συνιστάται ανεπιφύλακτα. ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ και βαθειά ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ. Είναι ταινία για όλους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου