Ακυβερνησία ή αλλαγή πολιτικής

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις της Πέμπτης και της Παρασκευής έδειξαν όλες ότι, μέχρι σήμερα, τα δύο μεγάλα κόμματα καταγράφουν ιστορικά χαμηλά, το ΠΑΣΟΚ πληρώνει την καταστροφή της χώρας, δίκαια διότι ήταν εκείνο που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που βιώνουμε, αφού κυβέρνησε χρονικά πολύ περισσότερο από τη ΝΔ, η οποία υφίσταται κι αυτή τη δυσαρέσκεια του κόσμου, κυρίως για την κωλοτούμπα της ψήφισης του 2ου Μνημονίου. Η Βουλή που θα προκύψει θα έχει περισσότερα κόμματα από την σημερινή: Σίγουρα θα βρίσκονται εντός Βουλής, Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Δημοκρατική αριστερά, η Χρυσή Αυγή, ενώ το παλεύει ο ΛΑΟΣ. Τα λοιπά κόμματα δεν φαίνεται να συγκεντρώνουν σοβαρές πιθανότητες εισόδου στη Βουλή δεδομένης και της αύξησης της συσπείρωσης των δύο μεγάλων κομμάτων. Άρα θα έχουμε επτακομματική ή οκτακομματική Βουλή. Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν στο μυαλό τους το συνολικό ποσοστό που θα συγκεντρώσουν να τους δίνει μία ικανή πλεοψηφία εδρών για να κυβερνήσουν. Ανάλογα με το ποιό θα είναι αυτό το ποσοστό θα σταθμίσουν και την πολιτική τους. Το πιό δυσάρεστο για όλους μας σενάριο είναι να πιάσουν τα δύο μεγάλα κόμματα τις 180 έδρες, οπότε θα μπορούν να αλλάζουν και το σύνταγμα και οι υπόλοιποι ....θα είμαστε για να εγκαταλείψουμε τη χώρα. ΠΑΡΑ ΤΑ ΟΣΑ λέγονται η συγκυβέρνηση είναι μονόδρομος ο οποίος έχει επιβληθεί απέξω στους δύο αρχηγούς που λειτουργούν ως μαριονέτες των εξωχώριων κυβερνητών της Ελλάδας. Η αντίσταση στο εσωτερικό θα επέφερε ένα ισχυρότατο πλήγμα στους εξωχώριους κυβερνήτες, αν το αντιμνημονιακό μπλοκ ξεπερνούσε τις 130 έδρες. Όταν λέμε αντιμνημονιακό μπλοκ δεν συνυπολογίζουμε τον "κωλοτούμπα" Καρατζαφέρη ο οποίος αλλάζει απόψεις πιό γρήγορα και από υαλοκαθαριστήρας. Μία συγκυβέρνηση με οριακή πλειοψηφία μέχρι 155 βουλευτές θα ήταν κόλαφος για τους εξωχώριους κυβερνήτες οι οποίοι θα ξανασκέφτονταν και τους καϋμένους τους ιθαγενείς της χώρας και ίσως έβλεπαν με άλλο μάτι τους κατακτημένους Έλληνες. Σκεφτείτε πολύ τις ερχόμενες δύο βδομάδες, ο καθένας μόνος του, αναλογιζόμενος τι του συνέβη τα τελευταία δυόμιση χρόνια και αποφασίστε ανάλογα.