Πουέρτο Ρίκο 1960. Ρούμι και ατέλειωτο μεθύσι. Ένας παράδεισος για τους λίγους και εξαθλίωση για τους πολλούς. Ο Μπεν Κέμπ ένας δημοσιογράφος, έρχεται να εργαστεί στην τοπική εφημερίδα. Το ποτό, η διαφθορά, η εκμετάλλευση, οι τρομακτικές ανισότητες μεταξύ ντόπιων και αμερικανών, διεφθαρμένοι πολιτικοί, φιλόδοξοι μεσάζοντες διαπλέκονται σε ένα τρελλό φιλμ, βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Ο Τζόνυ Ντεπ, ολίγον μεθυσμένος σχεδόν σε όλο το έργο, προσπαθεί να εγκλιματιστεί στη νέα κατάσταση. Οι ήρωες είναι τόσο αντιφατικοί και το έργο κυλάει με γοργό ρυθμό. Δεν κάνει την κορύφωση. Δεν εκτινάζεται, αλλά κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, όχι τόσο για την πλοκή του, όσο για την εξέλιξη των χαρακτήρων. Μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν ένα σουρεαλιστικό έργο με παράλληλους μονολόγους. Αυτό είναι όλη η γοητεία του. Η παράνοια και η ψυχεδέλεια. Η ταινία είναι ψυχαγωγική και συνιστάται για να ξεφύγουμε και να ξεσκάσουμε. Ο Τζόνι Ντεπ είναι άνετος και πειστικός και μόνο για το λόγο αυτό αξίζει να δείτε την ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου