Παίρνοντας την απόφαση να δω την ταινία The Artist είχα προκαταληφεί μέσα μου ότι θα βαρεθώ στο πρώτο μισό του έργου. Βουβή ταινία με μουσική και λίγους υπότιλους, παλιάς εποχής, του βωβού κινηματογράφου. Η αλήθεια είναι πως στο πρώτο ημίωρο έλεγα πως επιβεβαιώθηκα, αλλά προς το τέλος του πρώτου μέρους και στο δεύτερο μέρος αποζημιώθηκα και με το παραπάνω για την επιλογή μου να την δω. Η ταινία είναι εξαιρετική. Οι Κινέζοι λένε, μια εικόνα χίλες λέξεις και έχουν δίκιο. Η ταινία μας γυρίζει στα χρόνια της αθωωότητας, στα χρόνια που ξεκίναγε το κοντέρ της τέχνης του κινηματογράφου. Κι όμως είναι σημερινή ταινία από την οποία λείπουν τα λόγια. Η κρίση είναι και πάλι έμμεσα αλλά σαφέστατα το κύριο θέμα της ταινίας, δοσμένο με έναν τραγικό ρομαντισμό. Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί. Κατάφεραν να γυρίσουν το ρολόι πίσω και να μην μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι παλιά ταινία ή ταινία σημερινή. Στο δεύτερο μέρο που κορυφώνεται το δράμα έχει, κατά την ταπεινή μου γνώμη - ενός μη ειδήμονα της εβδόμης τέχνης, μία από τις κορυφαίες στιγμές του κινηματογράφου και είναι η στιγμή που επιχειρεί να αυτοκτονήσει ο πρωταγωνιστής. Δεν λέω τη συνέχεια για να μην χαθεί το σκηνοθετικό εύρημα που είναι απλά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ. Σαφώς και πρέπει να δείτε την ταινία, η οποία θα πάει πολύ καλά και σε βραβεία. Ο κόσμος θέλει να γυρίζει στις ρίζες του και αποστρέφει το πρόσωπό του στην απόλυτη δουλικότητα των πράγματι εκπληκτικών τεχνικων εφέ. Έχουμε ανάγκη από ερμηνείες και όχι από διαφήμιση της τεχνολογίας. Σπουδαίοι ηθοποιοί και σε δεύτερους ρόλους. Ενώ θα σας μείνει εξέχαστος ο σκύλος OGGY που κλέβει την παράσταση. Μην τη χάσετε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου