Η απόγνωση κορυφώνεται

Καθημερινά, γιά όσους κυκλοφορούν μέσα στον κόσμο και ακούν τα προβλήματα του μέσου Έλληνα, διαπιστώνεις με περισσή πιά ευκολία, (εκτός αν είσαι κυβερνητικός ή δημοσιογράφος) ότι "η απόγνωση άνοιξε λαγούμι" όπως έλεγε και ο Σαββόπουλος το 1980 στη Ρεζέρβα του. Τα ναυάγια των οικογενειακών προϋπολογισμών πολλαπλασιάζονται με ταχύτητα. Κάθε μέρα βλέπεις και από ένα ανθρώπινο ράκος να βγαίνει από κάθε σπίτι εργαζομένων και ανέργων. Ράκος γιατί δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Ζορίζεται και βλέπει την ημέρα που ξεκινά σαν βουνό που πρέπει να το διαβεί. Κι αν το διαβεί και φτάσει στην κορυφή του θα αντικρύσει το επόμενο βουνό, κ.ο.κ. Και οι μέρες περνούν και αυτό το λέει ζωή. Τα μεγάλα παιδιά στο σπίτι μαραζώνουν άνεργα και κοιτάζουν προς τους γονείς, χωρίς να ζητούν, με το βλέμμα να αναζητά το πεντάευρο για να βγουν λίγο έξω. Για έναν καφέ. Η δύστυχη μητέρα που βλέπει τα παιδιά, πονάει και, που και που, όλο και κάτι δίνει. Βουβό το ερώτημα, βουβή και η απάντηση με το τσαλακωμένο πεντάευρο. Και οι βδομάδες περνούν. Κι αυτό το λένε ζωή. Μα η ζωή είναι μία. Δεν ζούμε τώρα, δεν θα ζήσουμε ποτέ. Μην έχουμε αυταπάτες. Το τούνελ της εξαθλίωσης, καλά σχεδιασμένο, δεν έχει φεγγίτες διαφυγής, μόνο υποτυπώδη εξαερισμό για να μην σκάσουμε σαν τα ποντίκια. Σκοτάδι παντού. Το μόνο φως που δίνει χρώμα στο δωμάτιο είναι το χρώμα από την τηλεόραση. Μοναδική "διασκέδαση"-χαύνωση-υπνωτικό. Και οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη, χωρίς να ξεχωρίσεις εργάσιμη ή σχόλη. Και αυτό το λένε ζωή. Πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό, πρέπει να αντισταθούμε στην αποχαύνωση και να αναζητήσουμε χαραμάδες φωτός. Με ό,τι μπορεί ο καθένας μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε βοήθεια από πουθενά. Η αγορά πεθαίνει και αρχίζει να μυρίζει και ο φοροϋπουργός συνεχίζει ακάθεκτος να νομοθετεί φόρους,φόρους, φόρους και πάλι φόρους. Ως πότε. Μέχρι να του τελειώσει το μελάνι. Μέχρι να καταλάβει ότι από το πτώμα μόνο τη μυρουδιά της αποσύνθεσης μπορείς να πάρεις. Μας κλέψανε  την χαρά της προοπτικής και της προσδοκίας. Δεν θα μας πάρουν και την ψυχή. Αυτό πρέπει να το διαφυλάξουμε. Ακόμα και τούτη την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες....Ως πότε άραγε;;;