Σίγουρα η ταινία "127 ώρες" δεν είναι η υπερπαραγωγή που θα καθίσεις αναπαυτικά στην πολυθρόνα σου να την δεις. Πρόκειται για αληθινή ιστορία και μάλιστα τραγική. Δείχνει τα ανθρώπινα όρια, αλλά σκιαγραφεί και τις αντιδράσεις του ανθρώπου πέρα απ' αυτά. Εκεί που η απόγνωση κυριεύει τη λογική και το ένστικτο αυτοσυντήρησης, ίσως το βασικότερο ανθρώπινο ένστικτο, καταλαμβάνει το πνεύμα και δίνει τον τελευταίο αγώνα, πριν την τελική παράδοση. Ή ταν ή επί τας, λέει και ο πρωταγωνιστής της ταινίας και αποφασίζει να θυσιάσει το χέρι του για να σώσει ό,τι απομείνει. Η σκηνή της αποκοπής του χεριού είναι από τις πιό σκληρές στον κινηματογράφο. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κατάφερε και επέζησε και συνέχισε τη ζωή του. Παντρεύτηκε και εξακολουθεί να ανεβαίνει κορυφές με ένα χέρι, αποδεικνύοντας την απίστευτη θέλησή του. Θα μπορούσε κανείς να πει, βγαίνοντας από ένα τέτοιο έργο, πως εκείνο που του μένει είναι κάτι πολύ απλό: ας ξέρει τουλάχιστον κάποιος που βρισκόμαστε ανα πάσα στιγμή. Ο ήρωας δεν είχε ειδοποιήσει κανέναν και για το λόγο αυτό δεν μπορούσε κανείς να τον βοηθήσει εκεί που εγκλωβίστηκε. Απλοϊκό μήνυμα θα πει κάποιος. Ποιός είπε όμως ότι οι ταινίες είναι μόνο για σύνθετα και πολυδαίδαλα μηνύματα. Ας κρατήσουμε και τα απλά. Και αυτό μάθημα ζωής είναι σε τελευταία ανάλυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου