Η 17η Νοέμβρη του 1973 ήταν μία εργάσιμη μέρα και, όπως κάθε μέρα, μαζί με τρεις ακόμα συμμαθητές μου και γειτονόπουλα πήγα σχολείο. Γυμνάσιο. Θυμάμαι ότι την ώρα που είχαμε το μάθημα της Φυσικής, ο καθηγητής μας, που λεγόταν Αλεξέλης, μπήκε μέσα φανερά ανήσυχος και μας είπε να μην καθόμαστε κοντά στα παράθυρα. Ήταν ένας πολύ συμπαθητικός καθηγητής τον οποίο αγαπούσαμε όλοι οι μαθητές. Η αίθουσα είχε παράθυρα στην αριστερή πλευρά, όπως βλέπαμε την έδρα, αλλά και πίσω μας. Μας είπε ότι γίνονταν φασαρίες στο κέντρο της Αθήνας και ότι πρέπει να προσέχουμε όταν θα κυκλοφορήσουμε στο δρόμο. Δεν ήθελε να μας ανησυχήσει άλλο, αλλά επέμενε να καθήσουμε πίσω από τοίχο κι όχι κοντά σε παράθυρα. Ρωτήσαμε να μας πει γιατί κρυβόμαστε, κι εκείνος είπε ότι ακούστηκαν πυροβολισμοί. Το σχολείο ήταν στην Πλάκα. Μέσα σε ένα κλίμα εφηβικής ανεμελιάς υπακούσαμε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το γιατί. Μας είπε να μην βγούμε από την αίθουσα και έφυγε για λίγο. Στη συνέχεια γύρισε και μας είπε πως θα ειδοποιηθούν οι γονείς μας να έρθουν να μας πάρουν. Το μόνο που καταλάβαμε είναι ότι θα χάσουμε τα μαθήματα κι αυτό ήταν από μόνο του ένα καλό νέο. Μεταξύ μας ακούγονταν διάφορα. Κάποιοι είχαν ακούσει το ραδιοφωνικό σταθμό και λέγανε για τους φοιτητές που ήταν κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο. Κάποιοι άλλοι έλεγαν ότι θα πέσει η κυβέρνηση. Μετά από αρκετή ώρα ήρθε η μάνα μου και ζήτησε και μας πήρε και τους τέσσερις συμμαθητές-γειτονόπουλα που τα σπίτια μας ήταν κοντά. Μόλις φτάσαμε στην πλατεία της Μητρόπολης ακούσαμε για πρώτη φορά ριπές από όπλα. Ήταν ριπές από αυτόματο όπλο κι όχι σκόρπιοι πυροβολισμοί. Ασυναίσθητα σκύψαμε τα κεφάλια και πιάσαμε τους τοίχους της Πανδρόσου για να κατέβουμε, τοίχο-τοίχο και με μεγάλη προσοχή όταν διασχίζαμε διασταύρωση με άλλον δρόμο. Βλέπαμε λίγους ανθρώπους να βαδίζουν κι αυτοί με προσοχή και με βήμα ταχύ. Φτάσαμε στο Θησείο και αφού η μάνα μου έκανε την διανομή κατ' οίκον κλειστήκαμε στο σπίτι μας. Το μεσημέρι ήρθε κι ο πατέρας από τη δουλειά του και ακούγαμε το ράδιο. Η μάνα είχε πάρει ψωμί για τρεις μέρες για να έχουμε να φάμε κάτι. Ρωτούσαμε τον πατέρα μας. τόσο εγώ όσο κι ο αδερφός μου, αλλά δεν παίρναμε σαφή απάντηση. Έτσι περιμέναμε ώσπου πέρασε εκείνη η μέρα. Φυσικά εκείνη τη μέρα δεν καταλαβαίναμε ότι δεν ήταν μια μέρα σαν τις άλλες, αλλά μια ιστορική μέρα εκείνη η 17η Νοέμβρη του 1973. Αυτό το μάθαμε μετά από λίγες μέρες. Τότε απλά ζούσαμε την ιστορία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου