Σάββατο πρωί στο κέντρο της Αθήνας

Σήμερα έκανα μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας κατά τις ώρες 10-1. Κόσμος λιγοστός, καταστήματα άδεια, υπάλληλοι βουβοί με ένα τσιγάρο στο στόμα κοιτάζουν τον κάθε περαστικόι σχεδόν στα μάτια για να διαπιστώσουν πρόθεση να ψωνίσει. Τραπεζάκια άδεια εκεί που παλιά δεν εύρισκες θέση για να πιείς έναν καφέ. Ο καιρός μουντός και ζεστός. Χωρίς ήλιο. Κλίμα αβεβαιότητας. Συζητήσεις για καταστήματα που κλείνουν και άλλα που είναι έτοιμα να κλείσουν. Περικοπές προσωπικού. Προσωπικό απλήρωτο για ενάμιση μήνα. Υπομονή και φόβος για την αυριανή μέρα. Το μέλλον περιορίζεται στην προσμονή του επόμενου μηνιάτικου. Κάθε μέρα που περνάει δεν ζούμε, απλά περιμένουμε με αγωνία την επόμενη. Με περιέργεια και αγωνία για το τι μας περιμένει. Ο Στάθης, χρόνια γκαρσόνι, σηκώνει ψηλά τους ώμους και δεν ξέρει τι θα γίνει μετά το καλοκαίρι. Τα σημάδια από τις πέτρες από την πρόσφατη διαδήλωση υποδηλώνουν την οργή. Συνθήματα σκόρπια στους τοίχους με απόγνωση. Και εκεί στο ύψος της τραγωδίας, εκατοντάδες ανθοδέσμες και δεκάδες κεράκια για τα τρία θύματα. Που και που και κανένα αρκουδάκι που κοιτάζει τους περαστικούς, δώρο αφημένο για το αγέννητο αγγελούδι, παράπλευρη απώλεια εγκληματικής συμπεριφοράς. Οι κάμερες πρόθυμες να ακούσουν και να καταγράψουν την αγανάκτηση του κόσμου που ξεχειλίζει. Θλίψη στην οποία δεν μπορείς να κρατηθείς. Βουρκώνω και απομακρύνομαι. Γνωρίζω πως οι κάμερες σε λίγες μέρες θα φύγουν, η τράπεζα θα ξαναφτιαχτεί και θα λειτουργήσει, μόνο που οι τρεις αδικοχαμένοι συνάνθρωποί μας δεν θα ξαναδιαβούν το κατόφλι της δουλειάς τους. Ο πόνος θα περιοριστεί και θα φωλιάσει στις οικογένειες των θυμάτων που θα ζουν μια σημαδεμένη ζωή. Ο κόσμος δεν λέει να πυκνώσει στο κέντρο και η ώρα περνάει. Ζούμε το τέλος μιας εποχής. Βιώνουμε το τέλος της ξενοιασιάς και μπαίνουμε στο τούνελ της αβεβαιότητας. Άλλοι λένε ότι μας χρειαζόταν αυτό. Άλλοι ότι το προετοιμάσαμε κατάλληλα με τη συμπεριφορά μας. Οι περισσότεροι απλώς μπήκαν, χωρίς να καταλάβουν το πως. Χωρίς να τους ρωτήσει κανείς.....Σάββατο πρωί στο κέντρο της Αθήνας στην πόλη που αγαπώ, που γεννήθηκα και που τη βλέπω να μαραζώνει......