Τα χαμένα χρόνια της μεταπολίτευσης

Από το 1974 και εντεύθεν η χώρα μας άλλαξε. Από το τέλος της εποχής των συνταγματαρχών η δημοκρατία στέριωσε και ο κόσμος ανάσανε. Ο πολίτης εκφράζεται ελεύθερα, συνδικαλίζεται χωρίς φακέλλωμα, τελείωσαν οι διακρίσεις με βάση τα πολιτικά και κοινωνικά φρονήματα και μπόρεσε να αναπτύξει την προσωπικότητά του όπως επιθυμεί. Οι κυβερνήσεις που αναδείχθηκαν στις εκλογικές αναμετρήσεις υπόσχονταν πάντα το καλύτερο και ο κόσμος, πάντα εύπειστος, έκανε την επιλογή του ανάλογα με το ποιό πολιτικό κόμμα, ανά εποχή, του υποσχόταν τα καλύτερα και ελκυστικότερα "προγράμματα" διακυβέρνησης της χώρας. Στην ουσία ποτέ ο πολίτης δεν διάβασε κανένα πρόγραμμα, παρά ψήφιζε ανάλογα με το προσωπικό του συμφέρον. Σιγά τώρα μην διαβάσει και τα πολυσέλιδα προγράμματα των κομμάτων με τις ατελείωτες συνθηματολογικές γενικολογίες. Εξάλλου ό,τι και να συνέβαινε μετά τις εκλογές, ό,τι και να έκανε το κάθε κόμμα, το είχε σίγουρα πει προεκλογικά, σύμφωνα με τις ερμηνείες των πολιτικών της εκάστοτε εξουσίας. Πόνταραν όλοι στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κανένας δεν ενδιαφερόταν για προγράμματα και πολιτικές και ως εκ τούτου μπορούσαν άνετα να λένε και να υποστηρίζουν άλλα προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά με το ίδιο θράσος και την ίδια μειλίχια πειστικότητα λες και μιλούσαν σε πιθηκοειδή. Μ' αυτά και μ΄αυτά τα χρόνια περνούσαν, οι κυβερνήσεις άλλαζαν, αλλά η πολιτική παρέμενε ίδια και απαράλλαχτη. Οι πολίτες γίνονταν φτωχότεροι και οι πολιτικοί πλουσιότεροι. Κάπου εκεί κάποιος από το πουθενά, φέρελπις νέος, μπαίνει σαν οδοστρωτήρας στη κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας και δείχνει αξιοζήλευτη πολυπραγμοσύνη. Όλοι συνωστίζονται να γίνου φίλοι του. Αλλά στα πλαίσια της βουλιμίας του μπαίνει κι εκεί που ήταν το άβατο : στον τύπο. Εκεί αρχίζει το τέλος του. Με τη βοήθεια του τύπου άρχισαν να βγαίνουν "σκάνδαλα". Ο κόσμος άρχισε να διαβάζει και να ακούει για σκάνδαλα εθισμένος από εκπομπές σήριαλ, νομίζοντας ότι παρακολουθεί μία ιστορία που δεν τον αφορά, αλλά αφορά κάποιους άλλους..... Όλες αυτές οι ιστορίες των σκανδάλων τελείωναν, όπως τελειώνουν οι σαπουνόπερες..... δηλαδή ανώδυνα για τα μεγάλα ψάρια και, μερικές φορές, επώδυνα για τα τριτοδεύτερης διαλογής, που, ενίοτε (σπάνια), κατέληξαν και στη φυλακή. Το 1997-1999 γίνεται στη χώρα το μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής ελληνικού κράτους : η μεθοδευμένη φούσκα του χρηματιστηρίου. ΕΚΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ κατάλαβε ότι ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΔΑΝΙΜΑΡΚΙΑΣ. Ο πολιτικός δεν είναι ο "πατερούλης" που φροντίζει για τις ανάγκες του λαού του, αλλά συμβαίνει κάτι άλλο..... περίεργο. Νοιώθει απροστα΄τευτος και έρμαιο των κερδοσκόπων. Από το σημείο αυτό, όπου ουσιαστικά αναδιανέμεται ο εθνικός πλούτος και αλλάζουν χέρια δισεκατομμύρια, αφού ο φτωχός κοσμάκης "επένδυσε" (τρομάρα του) τις όποιες οικονομίες-ελπίδες του, αρχίζει η έντονη καχυποψία για το ρόλο των πολιτικών και των σχέσεών του με το οργανωμένο κεφάλαιο στη χώρα μας. Ακόμα ηχούν στα αυτιά του κοσμάκη οι παραινέσεις υπουργού να μπουν στο χρηματιστήριο μη διστάζοντας να πάρουν και δάνεια για να γίνουν ¨κροίσοι". Τα αποτελέσματα είναι γνωστά σε όλους. Κάθε οικογένεια που μπήκε στο κόλπο μετράει και από μία μικρή ή μεγάλη τραγωδία. Το σκάνδαλο Κοσκωτά μοιάζει με καρτούν μπροστά σε όσα ακολουθούν. Ο τύπος και οι λειτουργοί του (μέρος των οποίων πιθανότατα την πάτησε με το χρηματιστήριο) άρχισαν να ανταποκρίνονται σοβαρότερο στο ελεγκτικό ρόλο που πρέπει να έχει ο τύπος απέναντι στην εξουσία. Τα σκάνδαλα αρχίζουν να γίνονται συχνότερα και πιό πολύπλοκα. Μαθαίνουμε να ζούμε και με τα σκάνδαλα, όπως είχαμε μάθει να ζούμε και με τους σεισμούς. Το πολιτικό σύστημα ασύδοτο φροντίζει να τακτοποιεί συγγενείς και ημετέρους με νομιμοφανείς και παράνομες πράξεις, έχοντας εξασφαλίσει τις υπογραφές κάποιων πιεζόμενων υπηρεσιακών παραγόντων προκειμένου να δικαιολογήσουν το ανεύθυνό τους. και, κυρίως, την τυπική νομιμοφάνεια. Ο νόμος περί ατιμωρησίας των υπουργών αποτελεί το μεγάλο οπλοστάσιο. Γνωρίζουν ότι κανένας δεν θα τιμωρηθεί. Έτσι από το χρηματιστήριο και εντεύθεν γίνεται το ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ. Δεν μένει τίποτα όρθιο. Ακόμα και τα χρήματα των Ταμείων (ο ιδρώτας του κοσμάκη) γίνεται βορά των αδηφάγων εγκληματιών και επίορκων πολιτικών και των διορισμένων-εντεταλμένων λυκόρνιων. Οι κυβερνήσεις σαπίζουν και πέφτουν και αντικαθίστνται με άλλες που επαγγέλλονται ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ. "Κάτω οι κλέφτες", η κραυγή του αξέχαστου Ντίνου Ηλιόπουλου γίνεται σύνθημα και ο κοσμάκης πείθεται και πάλι. Γρήγορα όμως βλέπει το ίδιο έργο με άλλο χρώμα (αντί του πράσινου το μπλε). Ηθικόν το νόμιμον!!!! Κάπου εκεί ο τελευταίος πρωθυπουργός τα παρατάει έντρομος μπροστά στη χιονοστιβάδα που βλέπει να έρχεται και αναλαμβάνει ο άλλος κυβερνητικός πόλος, κληρονομικώ δικαίω και λαού μη έχοντος άλλη επιλογή, για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Πλην όμως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΣΤΑΝΑ. ΚΑΤΙ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ είναι πάνω στη φουφού που, όταν πας να τα πιάσεις, τρίβονται. Οι ξένοι που μας είδαν ξάπλα στο καναβάτσο, άδραξαν την ευκαιρία και μας πουλάνε "ανάσες" σε εξωφρενικές τιμές. Εμείς αγοράζουμε και είμαστε και εθνικά υπερήφανοι που ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΥΟΥΝ!!! Τελικά η κυβέρνηση αποφάσισε πως έπρεπε να πάρει μέτρα. Η αλήθεια είναι πως μας έχουν πάρει μέτρα εδώ και χρόνια αλλά δεν λέμε να τα κακαρώσουμε. Αλλάζει η φορολογία, αλλάζει το ασφαλιστικό και γενικά η κυβέρνηση θέλει να τα αλλάξει όλα. ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ, τυφλά υπάκουα πειραματόζωα, λοβοτομημένα και ανήμπορα να αντιδράσουμε, ακούμε τα ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ και κλείνουμε την τηλεόρασή μας...... Το έχουμε δει το έργο αμέτρητες φορές στην εποχή της μεταπολίτευσης. Οι εθνοσωτήρες και οι μαθητευόμενοι (στην καμπούρα μας) μάγοι μας περισσεύουν, από κανενα ευρώ έχουμε (μόνιμο) έλλειμα. Για άλλη μια φορά το κράτος μας απευθύνεται σαν το δάσκαλο στον μαθητή. Είναι βέβαιο πως ό,τι και να κάνουμε ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ. Εμείς φταίμε για την δημοσιονομική κατάρρευση. Οι μισθοί της "ευημερίας" τους οποίους κατακτήσαμε μετά από 20-25 χρόνια εργασίας γίνονται ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ. Το κράτος έχει πάντα δίκιο. Ο δημόσιος υπάλληλος του υπέρογκου μισθού των 1600 ευρώ θα υποστεί μείωση..... Τέρμα η χλιδή. Εξίσωση προς τα κάτω. Προσκρούστεια λογική : Ό,τι εξέχει το κόβουμε. Επαναπροσδιορίζονται οι συνδικαλιστικοί στόχοι των εργατοπατέρων. Στόχος είναι σε 5-6 χρόνια να φτάσουμε τις αποδοχές σε αυτές του 2010 (προ της μειώσεως)..... Η οικογένεια και ο μόνιμα ελειμματικός μηνιαίος προϋπολογισμός της έγινε άλυτος γρίφος. Θυμάμαι που είχα σχολιάσει ειρωνικά πριν από λίγο καιρό κάποιες δηλώσεις μικρομεσαίου υπαλλήλου της ΕΕ που ήρθε να μας ελέγξει, ο οποίος έλεγε πως με 750 ευρώ ζουν πλουσιοπάροχα σε άλλες χώρες (π.χ. Αϊτή, Ζιμπάμπουε, χώρες πρώην ανατολικού μπλοκ κλπ) και θυμήθηκα το αειθαλές ρητό : Μηδένα προ του τέλους .... "κακάριζε."..... Βιάστηκα και την πάτησα, όπως μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες..... Δεν πειράζει μαθημένοι είμαστε.... Οι πολιτικοί μας να είναι καλά.... Αυτοί ξέρουν το καλό μας. Οι νεόπτωχοι ξέρουν να ακολουθούν.... Κάποτε θα τελειώσει και η μεταπολίτευση. Που θα πάει μέχρι να μεγαλώσουν μετο καλό τα δίδυμα του Καραμανλή και τα παιδιά του Γιώργου θα έχουμε και κάποιο διάλειμμα..... Κουράγιο σε όλους.... Βαστάτε γερά....... Θα έρθουν και καλύτερες μέρες (που το θυμήθηκα αυτό τώρα;;;)......