Επίσκεψη σε νευρολογική κλινική

Θυμάμαι όταν ήμουν στο σχολείο ακόμα η μητέρα μου με έπαιρνε με τον αδερφό μου και πηγαίναμε, μέρες Χριστουγέννων, και κάναμε μία επίσκεψη στην κλινική στο Δαφνί για να δώσουμε ένα πακέτο τσιγάρα στους τρόφιμους και ένα πακέτο μπισκότα.
Οι σκηνές εκεί με τους ασθενείς να μας ζητάνε, ευγενικά, ένα πακέτο τσιγάρα είχαν γραφτεί στην μνήμη μου.
Ήταν συγκλονιστικές στιγμές και πρέπει όλοι να γνωρίζουμε και την αθέατη πλευρά της ζωής.
Την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Κανείς δεν ξέρει τι μας περιμένει.
Αυτές τι μέρες η μοίρα πάλι με έφερε να επισκεφτώ παθολογική κλινική που αντιμετωπίζει χρόνια περιστατικά και νοητικής στέρησης, άνοιας κλπ.
Το βλέμα μου διασταυρώθηκε με εκείνα των ασθενών.
Ένα βλέμα στο κενό, χωρίς έκφραση και χωρίς εναλλαγές.
Στόμα ανοιχτό, μάτια καρφωμένα πάνω σου που νομίζεις ότι σε ακτινογραφούν, αλλά, πολύ πιθανόν, να μην σε βλέπουν καν.
Δεν αντέχεις πολύ ώρα να διασταυρώνεις το βλέμα σου μαζί τους.
Ηλικιωμένοι που περνούν το υπόλοιπο της ζωής του, απόλυτα εξαρτώμενοι, από την φιλοτιμία, την φιλευσπλαχνία και την επαγγελματικότητα του νοσηλευτικού προσωπικού.
Όσο επαγγελματίας κι αν είσαι πώς μπορείς να διαχειριστείς τον ανθρώπινο πόνο;;
Νέες κοπέλλες τριγυρίζουν μέσα στο πέλαγος του ανθρώπινου βουβού πόνου χωρίς σταματημό. Οι φωνές τους ακούγονται στους θαλάμους. Μιλούν στους ασθενείς με τα μικρά τους ονόματα: "Έλα Μαρία μου, έλα κοπέλλα μου.....", "Γιατί κοιμάσαι συνεχώς Χρήστο ;;" "Πείνασες όμορφε;;...." Κι εκείνοι, ανέκφραστοι, ποιός ξέρει τι αισθάνονται, που και που χαμογελούν και συνεχίζουν βυθισμένοι στον ωκεανό του μυαλού τους.
Η ζωή εκεί είναι αλλιώς.
Δεν έχει πολιτική συζήτηση, ούτε αθλητική συζήτηση, ούτε καν συζήτηση.
Έχει σιωπή και βλέματα στο πουθενά.....
Ο χρόνος δεν έχει κανένα απολύτως νόημα για τους ασθενείς. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ίδια γεύση.
Εκεί μένουν οι "νικητές" του χρόνου.
Αυτοί που αδιαφόρησαν για την ροή του και την σταθερότητά τους.
Ποιός ξέρει που να είναι το μυαλό τους...
Δεν ξεχνώ το χτύπημα στην πλάτη μιάς μικροκαμωμένης γυναίκας με σύνδρομο Ντάουν που ήρθε κάθησε δίπλα μου στο μικρό σαλονάκι, με κοίταξε και με χτύπησε φιλικά στην πλάτη. Την κοίταξα και μου χαμογέλασε. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Σηκώθηκε κι έφυγε γλυκά όπως ήρθε..... Εϊναι από τα αγγίγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Εγώ ήμουν ανίκανος να της χτυπήσω την πλάτη έτσι.... Εκείνη το έκανε, έτσι απλά. Καλή της ώρα.
Αυτά, προς το παρόν......