Είναι από τις ευτυχέστερες στιγμές του κινηματογράφου όταν σε μιά ταινία το κεντρικό πρόσωπο, πάνω στο οποίο στηρίζεται όλη η ταινία, ουσιαστικά υποδύεται τον εαυτό του. Ο Μίκι Ρουρκ, πάλαι ποτέ σύμβολο του σεξ για τις γυναίκες, με μιά ταραχώδη ζωή με μποξ, με αλκοόλ και γενικά με κατάπτωση, ενσαρκώνει τον γερασμένο παλαιστή του "κατς" (στην αμερικανική έκδοση) ο οποίος ζει μόνο όταν βρίσκεται στο ρινγκ. Όταν η καρδιά του τον προδίδει και επιχειρεί να ζήσει μια "φυσιολογική" ζωή (ερωτεύεται, ψάχνει την κόρη του κλπ) είναι εκτός τόπου και χρόνου, πληγώνονοντας τους τρίτους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. ΄Ετσι ακόμα και μετά την εγχείρηση στην καρδιά του ξαναμπαίνει στα ρινγκ για το κύκνειο άσμα του. Ο Μίκι Ρουρκ είναι ε κ π λ η κ τ ι κ ό ς. Παίζει τον εαυτό του. Και το κάνει με ειλικρίνεια. Χωρίς φτιασιδώματα και μακιγιάζ, δίνει τον εαυτό του βορά στο φιλοθεάμον κοινό, κραυγάζοντας την αλήθεια της φθοράς και του πάθους. Το ντόπινγκ, τα σικέ ματς, τα παρασκήνια, η μιζέρια, αλλά και το κοινό που κραυγάζει και αποθεώνει είναι σε πρώτο πλάνο. Δεν έχω δει ακόμα την ταινία MILK. Ο Μίκι Ρουρκ πάντως είναι από τα ισχυρά φαβορί για τα φετεινά Οσκαρ. Μην χάσετε την ανθρώπινη αυτή ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου