Η ταινία που θριάμβευσε στο φεστιβάλ των Καννών 2012 είναι μία εξαιρετικά ρεαλιστική ταινία από τον μεγαλύτερο, ίσως σκηνοθέτη της Ευρώπης τον Μίκαελ Χάνεκε. Διαδραματίζεται σε ένα μεσοαστικό διαμέρισμα του Παρισιού με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, που υποδύονται οι εξαιρετικοί Ζαν Λουί Τρεντινιάν και η Εμανουέλ Ριβά, οι οποίοι προετοιμάζονται για τον θάνατο της συζύγου ύστερα από απανωτά εγκεφαλικά. Η "πινελιά" του έξω κόσμου στο διαμέρισμα των ηλικιωμένων είναι η κόρη του ζευγαριού (Ιζαμπέλ Ιπέρ) και σε δεύτερο πλάνο, ο θυρωρός με τη γυναίκα του, οι νοσοκόμες και ένα περιστέρι. Θέλει πολύ γερή κράση για να αντιμετωπίσεις την πραγματική εικόνα της ζωής σε αυτήν την ηλικία. Η αίθουσα του κινηματογράφου ήταν ασφυκτικά γεμάτη μέχρι και την πρώτη σειρά καθισμάτων. Οι αντιδράσεις στο διάλειμμα και το τέλος του έργου ήταν σαν να είχαν πάθει ένα σοκ. Πολλοί ίσως έβλεπαν τι τους περιμένει, άλλοι ίσως καταλάβαιναν καλύτερα τι περνάει ο γείτονάς τους, ο συγγενής τους, ο πατέρας του που αντιμετωπίζει ένα παραπλήσιο γεγονός. Ο σκηνοθέτης δείχνει τα πάντα. Την τρυφερότητα και την απόγνωση μαζί. Την αγάπη και τη λύπη. Την ευτυχία (χειροκροτήματα στην αρχή του έργου) και την δυστυχία. Συναισθήματα ακραία που συνυπάρχουν μέσα μας. Όποιος έχει άρρωστο στο σπίτι καλό θα ήταν να μην δει την ταινία. Αντίθετα ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να την δουν όσοι δεν ζουν μαζί με τον άρρωστο. Αυτοί πρέπει να μάθουν τι πραγματικά συμβαίνει. Όχι με το μάτι της επισκέπτριας-κόρης, όπως στην ταινία, αλλά με την κάμερα στου ΜΕΓΑΛΟΥ Χάνεκε ο οποίος μας δείχνει πως είναι τα πράγματα ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Κι όπως λέει και ο ήρωας του έργου, απευθυνόμενος στην κόρη του, "ας μιλήσουμε σοβαρά για το τι συμβαίνει και πως αντιμετωπίζεται....."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου