Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Στο γυάλινο μουσικό θέατρο με τον Τζίμη Πανούση

Εξαρχής βέβαια πρέπει να πω ότι είμαι "φαν" του Τζιμάκου και της ευστροφίας του. Είχα πάρα πολύ καιρό να τον δω live και πήγα να τον δω στην νέα του παράσταση στο γυάλινο μουσικό θέατρο. Η πρώτη εντύπωση είναι το αδιαχώρητο με την πλήρη εκμετάλλευση κάθε χώρου στην αίθουσα. Οι όρθιοι, πιστοί οπαδοί επίσης, ήταν πάρα πολλοί. Η παράσταση άρχισε στις 11 και τελείωσε κοντά στις 2 παρά κάτι με ένα διάλειμμα. Η ακουστική πάρα πολύ καλή και οι μουσικοί εξαιρετικοί. Και τώρα ο Τζιμάκος. Τον Τζιμάκο ή θα τον συμπαθείς ή θα τον αντιπαθείς. Σε καμία περίπτωση δεν σου μένει αδιάφορος. Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Η παράσταση είναι σκληρή, ίσως η πιό σκληρή του Τζιμακου, αλλά είναι αυθεντική. Ο Τζιμάκος δεν υποκρίνεται. Είναι αυτός που ξέρεις και περιμένεις να δεις όταν αποφασίζεις να τον επιλέξεις. Η εύστοχη κριτική του στο πολιτικό σύστημα είναι διαχρονική και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ο λόγος του είναι, όπως πάντα πυκνός, σκληρός, ακραία σατιρικός, χωρίς δίχτυ ασφαλείας για τον θεατή. Θα σε πάει μέχρι τα όριά σου. Θα ακούσεις τα πάντα και θα δεχτείς τα πάντα, υπό το πρίσμα μιας συνέχειας και συνέπειας στη διαδρομή του καλλιτέχνη. Δεν βάζει νερό στο κρασί του από τις πολλές (;) μηνύσεις που μπορεί να του κάνουν. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Θα ακούσεις επί σκηνής τις συζητήσεις που γίνονται στις παρέες. Αυτά που ψιθυρίζονται στα καλλιτεχνικά στέκια και στα πολιτικά παρασκήνια. Τα παρακαλλιτεχνικά και τα παραπολιτικά τα ακους με εκκωφαντικό ήχο. Είναι αλήθεια ή όχι, όσα λέγονται σαν γεγοότα;; Αυτό θα το κρίνει ελεύθερα ο θεατής. Ακραίος και ανατρεπτικός σε μια δήθεν ηθική, ενώ γκρεμίζει κάθε έννοια μικροαστικού καθωσπρεπισμού. Μπορεί να είναι στιγμές που θα περίττευαν ή θα μπορούσαν να ειπωθούν αλλιώς, αλλά ο Τζιμάκος, αθεράπευτα αμετροεπής με την καλλιτεχνική έννοια, είναι χείμαρος και δεν κάθεται να βρει τον καθωσπρέπει τρόπο εκφοράς λόγου και εικόνας. Δείχνει αυτόν που του ήρθε πρώτος. Γδύνει καθ' ολοκληρία τις σκέψεις του και τις παραδίνει στο κοινό του αφτιασίδωτες και πρωτότυπες. Ακραίες ναι, αλλά αληθινές. Αυτοσαρκάζεται και διαχέει τη σαπίλα που επικρατεί στην επιβαλόμενη κυρίαρχη ιδεολογία της αρπαχτής και της ατιμωρησίας. Στέκεται γυμνός μπροστά στο σύστημα και διαλέγεται με το alter ego του. Δεν συμβιβάζεται και συνεχίζει. Και όποιος αντέξει. Τελειώνοντας, δεν θα μπορούσα να πω, με ελαφρά την καρδία, σε "αμύητους" να πάνε να δούν την παράσταση. Εδώ πρέπει να είσαι προετοιμασμένος, αν επιλέξεις να πας. Να γνωρίζεις που πας και ποιόν πας να δεις. Η παράσταση δεν ενδείκνυται για αδαείς και περίεργους. Και για το λόγο ότι για να φύγεις μέσα σε τόσο κόσμο θα προκαλέσεις μεγάλη αναστάτωση στους λοιπούς θαμώνες,  εκτός αν επιλέξεις λοξές ματιές, όρθιος, κοντά στην εξώπορτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: