Μέσα στη γενική μαυρίλα και την καταχνιά των τελευταίων μηνών ήρθε σαν όαση η εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου για να μας κάνει να γελάσουμε με τα χάλια μας. Ήταν ένα γέλιο εκτόνωσης από τη συμπίεση που νιώθουμε όλοι από τις δυσκολίες που περνάμε σαν χώρα και ο καθένας ατομικά. Κάποια πράγματα ειπώθηκαν όπως έπρεπε : οι 100 μέρες ήταν μία ακόμα σαχλαμάρα των πολιτικών που ΠΡΙΝ υπόσχονται ότι ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΓΝΩΣΗ, αλλά στη συνέχεια αποδεικνύονται ΠΟΛΥ ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑΝ. Αυτό είναι ΚΑΝΟΝΑΣ διαρκείας στην ελληνική πολιτική σκηνή και δεν μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να είναι εξαίρεση. Ένας καλλιτέχνης, που παρά τις υπερβολές του μερικές φορές -απόλυτα συμβατές με τη σάτιρα- αποτελεί τη ΜΟΝΗ ΦΩΝΗ που σε χαλαρώνει, ακόμα και όταν σου περιγράφει, με το δικό του τρόπο, τη ζοφερή πραγματικότητα. Αφήνει και την ελπίδα να κάνει αμυδρά την εμφάνισή της. Διότι, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.... Άντε ρε Λάκη τον άλλο μήνα πάλι.... Μέχρι τότε...ας τρέξουμε να "εκμεταλλευτούμε" το "καλό" κλίμα των τοκογλύφων για να δανειστούμε κάμποσα δις ευρώ για να βγάλουμε το πρώτο εξάμηνο του 2010 και βλέπουμε.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου