Ένας θεσμός που ξεκίνησε με τις πλέον ελπιδοφόρες προοπτικές, αυτός της αυτοδιοίκησης των Δικαστηρίων τησ χώρας από αιρετά Τριμελή Συμβούλια των υπηρεστούντων σ' αυτά Δικαστών, απέτυχε οικτρά. Φυσικά υπό την επίφαση της δήθεν Δημοκρατίας, κανένας υπουργός Δικαιοσύνης δεν τόλμησε να τον αλλάξει. Φυσικά τα προβλήματα φαίνονται στα μεγάλα Δικαστήρια της χώρας. Στα μικρά έτσι κι αλλιώς τα πράγματα είναι καλύτερα διότι οι δικαστές είναι λίγοι και συνεννοούνται μεταξύ τους. Στο Πρτωδικείο Αθηνών που περνάει από τις χειρότερες εποχές στην ιστορία του (αν ληφθεί υπόψη ότι στη Διοίκησή του έχουν διατελέσει προϊστάμενοι πρόσωπα όπως ο Ασημιάδης, ο Μπακόπουλος, ο Αθανασίου κλπ) έχει χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ένα αλαλούμ με ανθρώπους στη Διοίκηση κατώτερους των περιστάσεων και ανήμπορους να βελτιώσουν την οικτρή κατάσταση. Δικαστές-διεκπεραιωτές και εξίσωση προς τα κάτω. Δικαστές που έπρεπε να έχουν αποχωρήσει από το σώμα προ πολλού και δικαστές που φιλότιμα προσπαθούν να κάνουν το καθήκον τους βογκώντας. Οι εκλεκτοί της διοίκησης (στο πελατεικαό διαμορφωμένο σύστημα-ψηφοφόροι και κολητοί της κάθε Διοίκησης) περνάνε καλά σε βάρος των συναδέλφων τους. Και το σπουδαιότερο. Νεώτεροι Δικαστές (εμφανώς πιό άπειροι) καθορίζουν τις τύχες και την Υπηρεσία παλαιότερων. Αυτό είναι το αυτοδιοίκητο. Και η άλλη λύση ποιά θα ήταν. Αυτοδιοίκηση ΝΑΙ, αλλά από ανώτερο Δικαστή (χωρίς κολητούς ψηφοφόρους). Ειδικά στο Πρωτοδικείο Αθηνών, προϊστάμενος θα έπρεπε να είναι Πρόεδρος Εφετών. Για να αποκτήσει και πάλι κύρος η θέση του Προϊσταμένου και να απαλλαχθεί από την πελατειακή εξάρτηση που αναπόδραστα είναι καθεστώς. Κάποιος πρέπει να αποδώσει το χαμένο κύρος στη Δικαιοσύνη, εκτός ΑΝ ΒΟΛΕΥΕΙ ΕΤΣΙ, όπως είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου