Στο λεωφορείο...

Χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς διότι πιστεύω ότι για το κυκλοφοριακό στην Αθήνα κύρια αιτία είναι η βαρεμάρα και η νωχελικότητά μας που μας κάνει να χρησιμοποιούμε το ΙΧ για την πιό μικρή διαδρομή που κάλλιστα μπορεί να εξυπηρετηθεί με τη δημόσια συγκοινωνία. Εκείνο που βλέπω τον τελευταίο καιρό στα ΜΜΜ είναι σφιγμένα πρόσωπα. Αν εξαιρέσεις μερικές πινελιές ανέμελων νέων που πραγματικά δίνουν χρώμα και ήχο με τα γέλια τους και το σφρίγος τους, οι υπόλοιποι είναι στριμωγμένοι και το δείχνουν. Φτάνει μία κουβέντα ή ένα απότομο φρενάρισμα για να ανοίξουν το στόμα τους και να εκφράσουν την (αδικαιολόγητη για την αφορμή) οργή τους. Τότε ξεσπάνε. Και ποιός είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε. Ένα φρενάρισμα μπορεί με τη συζήτηση να φτάσει σε ανεξέλεγκτα δυσθεώρητα ύψη την συζήτηση που θα ανοίξει. Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα εναλλάσσονται τα θέματα και οι ατάκες. Πρόκειται για ένα πλήρες θεατρικό έργο με παράλληλους μονολόγους, αγνοώντας ο ένας την απάντηση του άλλου. Απλά βγάζει από μέσα του αυτά που θέλει να πει χωρίς να τον νοιάζει τι ακούει (αν ακούει). Ένα ηφαίστειο που βράζει ο κόσμος στο λεωφορείο. Αν είναι και στριμωγμένος τότε το μίγμα είναι εκρηκτικό. Δεν έρω ποιός ζωγράφος μπορεί να εκφράσει αυτήν την αγωνία που βγαίνει στα πρόσωπα. Για την ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών. Για να προλάβουν κάτι που έχουν εκ των προτέρων χάσει. Είναι εμπειρία να χρησιμοποιείς το λεωφορείο. Βλέπεις τη ζωή από στάση σε στάση. Τη ζωή στο μεσοδιάστημα. Εκεί που προετοιμάζεται για την επόμενη στάση. Την σφιγμένη χαλάρωση. Εκεί που ο νους ταξιδεύει. Χιλιάδες εικόνες από το μυαλό περνάνε και έρχονται άλλες. Μέχρι να έρθει η στάση του καθενός. Τότε όλα σβήνουν και η ζωή συνεχίζει το ρυθμό της. Μέχρι την επιστροφή. Είναι ένα διάλειμμα το δρομολόγιο στο λεωφορείο. Αξίζει τον κόπο για όλους.....