Ο λόγος για να δω την ταινία είναι ο μεγάλος ηθοποιός Χοακίν Φίνιξ που τον θεωρώ από τους καλύτερους της γενιάς του. Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία ενός μοναχικού λύκου, βετεράνου πολέμου, διαταραγμένου που φέρνει σε πέρας δύσκολες αποστολές. Εδώ μπλέκεται στη διεφθαρμένη πολιτική και τους πρωταγωνιστές της με τα ανομολόγητα πάθη. Η εσωτερική ερμηνεία του Φίνιξ δεν αξιοποιείται από την σκηνοθέτιδα Λιν Ράμσεϊ και ο μεγάλος αυτός ηθοποιός μένει "απροστάτευτος", χωρίς συγκεκριμένο ρόλο, να βολοδέρνει χαμένος στις διαταραχές του. Κρίμα. Πάλι οι υπερβολές και οι μισοτελειωμένες κινηματογραφικές ταινίες αφήνουν το θεατή να νιώθει "ανόητος" που δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς θέλει να πει ο "ποιητής". Σημεία των καιρών; Να μην μπορούμε να έχουμε ένα σαφές μήνυμα; Μήπως τελικά η γενικότερη ασάφεια και ανοησία που επικρατεί έχει επηρεάσει και τον κινηματογράφο; Γιατί όχι; Περιμένοντας άλλες ταινίες θα δούμε που το πάει ο διεθνής κινηματογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου