Να 'μαστε πάλι εδώ, αρχές, τυπικά, του φθινοπώρου, που είμαστε, για άλλη μια φορά, τρίτη την φετινή χρονιά, σε προεκλογική περίοδο. Τρίτη και φαρμακερή; Θα δείξει. Τα κόμματα, χωρίς πρόγραμμα, (θα ήταν αστείο να επικαλούνται πρόγραμμα, όταν έχουν ήδη ψηφίσει προεκλογικά ένα μνημόνιο πλαίσιο για την ερχόμενη τριετία), ξανακαλούν τον κυρίαρχο (εδώ χωρεί πολύ συζήτηση για το πόσο κυρίαρχος είναι) λαό να δώσει λύση και να διαλέξει με βάση τα πρόσωπα, τις συμπάθειες, τις υποχρεώσεις (λόγω ρουσφετιού πάσης φύσεως) την νέα κυβέρνησή του. Μέχρι σήμερα, με ένα πλήρως αδιευκρίνιστο πολιτικό τοπίο, έχουν φανεί τα πρώτα συμπεράσματα. Τα δύο μεγάλα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ τσακώνονται αρνητικά μεταξύ τους για το ποιος είναι χειρότερος. Οι διαφορές είναι εξαιρετικά δυσεύρετες στην πραγματική πολιτική. Στην ιδεολογία και στη θεωρία μπορεί να διαφέρουν..... αλλά για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και την εποπτεία υπό την οποία βρίσκεται, οι όποιες διαφορές δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Η απερχόμενη κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρισμένος στα δύο, βαριά τραυματισμένος από την κωλοτούμπα που αναγκάστηκε να κάνει από όσα υποσχόταν σε σχέση με όσα τελικά εφάρμοσε, πορεύεται στις εκλογές, με σημαία τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ανάλωσε πολύ μεγάλο μέρος του πολιτικού του άστρου, δυσανάλογο μέρος μέσα σε ένα επτάμηνο και ζητάει την ψήφο του λαού για να κυβερνήσει επιτέλους!!!! Η ΝΔ με νέα ηγεσία αγχωμένη πρέπει να αξιοποιήσει την ευκαιρία που της δίνεται να πάρει κεφάλι, ως δύναμη σταθερότητας κλπ κλπ, διότι, αν δεν συμβεί αυτό, θα έχει την τύχη του πάλαι ποτέ κραταιού Πασοκ. Οι εκλογές για την ΝΔ είναι πάρα πολύ κρίσιμες, διότι αν δεν καταφέρει να βγει πρώτο κόμμα, μετά τα όσα συνέβησαν επί 7 μήνες, τότε κλείνει και ο ιστορικός της κύκλος και πρέπει να αλλάξει εκ θεμελίων. Τα άλλα κόμματα αγωνιούν για την εκλογική τους δύναμη, προσδοκώντας, όλα πλην ΚΚΕ, Χρυσής Αυγής και ίσως της Λαϊκής Ενότητας, να πάρουν κι αυτά ένα μειράκιον εξουσίας και να μπουν στο γκουβέρνο. Ποια προγράμματα και συμβόλαια με το λαό, αυτά έχουν γίνει ιστορικά ανέκδοτα. Το ζήτημα είναι η πασαρέλα στα τηλεοπτικά πάνελ και ποιος να πει την εξυπνάδα, την σαχλαμάρα ή θα πετάξει το πυροτέχνημα που θα συγκινήσει τον κόσμο και θα υφαρπάσει την ψήφο του. Συνεπώς μέσα στη θολούρα και την έλλειψη προγραμματικού λόγου (αφού το πλαίσιο δράσης είναι γνωστό) καλείται ο πολίτης να αποφασίσει για το, ούτως ή άλλως, ζοφερό μέλλον του. Μπέρδεμα μεγάλο. Αδιέξοδο για το κόσμο, που επιστρέφοντας από τις ολιγοήμερες διακοπές του, βλέπει ένα βουνό λογαριασμούς που μετά βεβαιότητας δεν μπορεί να αποπληρώσει και παθαίνει πανικό. Κανένας δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα πραγματικά προβλήματά του λαού. Και αυτός ο λαός οδεύει στην κάλπη ξανά ..... Είναι απογοητευμένος και οργισμένος. Τι θα αποφασίσει, θα φανεί σε 20 μέρες, ένα είναι το σίγουρο, ότι αυτός ο λαός θα αργήσει πολλά χρόνια να δει άσπρη μέρα και να ανασάνει.
