Ο Ταραντίνο παρουσιάζει τη νέα του ταινία ένα "νεοσπαγγέτι" γουέστερν σε μεταμοντέρνα έκδοση. Τζάνγκο ο τιμωρός με κεντρικό ήρωα έναν έγχρωμο, που ξεκινάει ως σκλάβος και τελειώνει ως τροπαιοφόρος. Στις δύο ώρες και τριάντα πέντε λεπτά της ταινίας ο Ταραντίνο δεν απογοητεύεις τους φανατικούς οπαδούς της τέχνης του: μπόλικη βία, αίμα-αίμα-αίμα, εξαιρετικοί διάλογοι, καταπληκτική μουσική, εύστοχες ατάκες, εξαίσιες ερμηνείες. Μπορεί ο Κριστοφ Βαλτς να έγινε γνωστός και να πήρε το ΟΣΚΑΡ σε ταινία και πάλι του Ταραντίνο και να είναι και πάλι υποψήφιος γι' αυτό, αλλά νομίζω ότι αδικείται που δεν ήταν υποψήφιος και ο Λεονάρντο Ντι Κάπρι σε έναν ασυνήθιστο, για εκείνον, ρόλο, εκείνο του σαδιστή "κακού" ο οποίος μόνο με το χαμόγελό του σε παγώνει. Ο Τζέιμι Φοξ ως Τζάνγκο είναι κι αυτός εξαιρετικός. Ήρωας και αντιήρωας συνάμα, ακροβατεί πάνω στο παρελθόν και το μέλλον του. Επίσης εξαιρετικός και ο αγνώριστος (από το μακιγιάζ) Σάμουελ Τζάκσον στο ρόλο του "μπάρμπα-Μπεν" υπηρέτη του Ντι Κάπριο. Ίσως η ταινία να πάσχει στη διάρκεια. Δυόμιση ώρες και πλέον ήταν μάλλον πολλές. Θα μπορούσε να μαζευτεί λίγο. Ο κινηματογράφος είναι διασκέδαση και μαγεία. Η ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο είναι πλούσια σε όλα. Και στις ερμηνείες και στη μουσική και στα σκηνικά και στο πιστολίδι (γουέστερν γαρ) και στην αγάπη (γι΄αυτήν γίνονται όλα τελικά) και στη νίκη των καλών απέναντι στους κακούς όπως έκαναν όλα τα κλασσικά σπαγγέτι γουέστερν που σέβονταν τον εαυτό τους. Άφησα τελευταίο το σενάριο, όχι γιατί δεν έχει σημασία στο σινεμά, κάθε άλλο. Στα γουέστερν όμως σημασία έχει η δράση και η κεντρική ιδέα που είναι ότι στο τέλος οι "καλοί" θα βρουν τον τρόπο να νικήσουν τους "κακούς". Και αυτό το γουέστερν σέβεται τον εαυτό του με το παραπάνω. Δείτε την ταινία και απολαύστε τον "αιρετικό" και πάντα αμφιλεγόμενο, με φανατικούς οπαδούς, Ταραντίνο σε νέες περιπέτειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου