Ένας φιλλανδός σκηνοθέτης, από τον κρύο βορρά, έρχεται με την ταινία του "το λιμάνι της Χαβρης" να συνθέσει έναν ύμνο στην ανθρωπιά και στην αλληλεγγύη μεταξύ των απλών ανθρώπων που δεν έχουν ΤΙΠΟΤΑ να χωρίσουν, παρά μόνο να συνδιαχειριστούν, βοηθώντας ο ένας τον άλλο, την ανέχειά τους. Με μια αξιοπρέπεια και με ορθό ανάστημα ένας γάλλος "κλοσάρ" βοηθάει έναν νεαρό μετανάστη να προωθηθεί στον΄τόπο που βρίσκεται η μητέρα του. Με μόνους συμπαραστάτες τους συνανθρώπους του και τους φίλους του. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη μαλακώνουν στ τέλος και τον απάνθρωπο αστυνομικό που κυνηγάει τον παράνομο μετανάστη. Στην ταινία θα δείτε την ζωή χωρίς μεικάπ. Χωρίς κανένα εφέ. Χωρίς μακιγιάζ. Πουθενά δεν θα δείτε κάτι που να δείχνει αστική χλιδή. Ακόμα και τα ταξί είναι μοντέλα παλαιών αυτοκινήτων. Τα σπίτι, σχεδόν παράγκες, τα μπαρ και τα μικρομάγαζα, απλά εξυπηρετούν τις ανθρώπινες βασικές ανάγκες. Όπως είναι η πραγματικότητα. Δεν θα δείτε μοδάτα ρούχα, ή ακριβά κοσμήματα. Θα δείτε όμως καθαρούς και αξιοπρεπείς ανθρώπους. Ευγενικές ψυχές που έχουν σφυρηλατηθεί να ζουν σε μία κοινωνία που την έχουμε ξεχάσει. Στην κοινωνία της γειτονιάς και του ενδιαφέροντος για τον συνάνρωπό μας. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ που δεν θα πάρει (δεν ξέρω αν διεκδικεί καν) κάποιο βραβείο οσκαρ. Δεν πρέπει να την χάσετε σε καμία περίπτωση. Παίζεται, δυστυχώς, σε λίγες αίθουσες, αλλά παίζεται πολύ καιρό και οι αίθουσες είναι γεμάτες μέχρι την πρώτη σειρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου