Από την αρχή σημειώνω ότι ο Κλιντ Ήστγουντ είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Τον παρακολουθώ ανελλιπώς. Δεν είναι για τα εύκολα, αλλά επιχειρεί και σε πολύ δύσκολη θεματογραφία. Η ζωή μετα, αποτελεί ένα τέτοιο θέμα. Δύσκολο και ταμπού. Τι γίνεται στη ζωή μετά θάνατο και κατά πόσο μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τους νεκρούς. Πάνω στο θέμα αυτό έχει στηθεί παγκοσμίως μία τρομακτική βιομηχανία εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου και της ανθρώπινης έμφυτης περιέργειας για το άγνωστο. Η ταινία δεν έχει απαντήσεις σαφείς. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να το κάνει. Δίνει όμως κατευθύνσεις και παράγει μηνύματα: "καλύτερα να μην τα ξέρουμε όλα" είναι η φράση του ήρωα και της ηρωίδας στην σκηνή στο σπίτι. Εκείνη τη στιγμή μου θύμισε την σωκρατική ρήση "εν οίδα ό,τι ουδέν οίδα". Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα της ταινίας, με σαφείς αναφορές στους απατεώνες και εκμεταλλευτές του ανθρώπινου πόνου για επικοινωνία με ένα αγαπημένο πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή. Η περιπλάνηση του νεαρού Μάρκους σε τσαρλατάνους είναι η απόδειξη της φράσης : καλύτερα να μην τα ξέρουμε όλα. Εξάλλου δεν χρειάζεται να μαθαίνουμε για το μετά και να χάνουμε το "τώρα". Αυτή είναι και η αγωνία για την κατάρα-χάρισμα του ήρωα που λόγω κάποιας μετεγχειρητικής επιπλοκής στη νεανική του ηλικία απόκτησε το χάρισμα-κατάρα να επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο. Τεχνικά η ταινία έχει αρχή εξαιρετική, πολύ καλό τέλος και λίγο φλύαρη μέση. Τα τρία περιστατικά, άσχετα μεταξύ τους. Λονδίνο, Γαλλία και Αμερική συνδέονται στο τέλος για να κλείσει ένας κύκλος. Ό,τι και να γραφτεί για την ταινία, ο καθένας μας την βιώνει διαφορετικά, διότι όλοι ανεξαιρέτως έχουμε αναρωτηθεί για το τι συμβαίνει μετά τη ζωή. Από την ταινία όμως βγαίνει το μήνυμα ότι ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ το ΤΩΡΑ, το οποίο για κανένα λόγο δεν πρέπει να το υποθηκεύουμε ή να το καταστρέφουμε για το αβέβαιο και άγνωστο ΜΕΤΑ. Σαφώς και πρέπει να δείτε την ταινία. Εξάλλου κάθε ταινία του αγέραστου σκηνοθέτη είναι είδηση και πρόκληση για συζήτηση. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι πολύ καλές. Οι ήρωες είναι σχεδόν βουβοί, χαμένοι μεταξύ πραγματικού και οράματος. Αποτυπώνουν με τις εκφράσεις τους την απορία και την αναζήτηση. Εξαιρετική φιγούρα ο μικρός Μάρκους με τα θλιμένα μάτια. Πολύ καλός ο Μάτ Ντέϊμον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου