Η νέα ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη ήρθε σε μια εποχή που δεν σκάει χαμόγελο με τίποτα στους πολίτες. Αποφάσισα να την δω μήπως και γελάσει λίγο το χείλι μας. Πρέπει να πω ότι το καστ (Χαραλαμπίδης, Ζουγανέλης, Σπυριδάκης, Παναγιωτίδης) είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει από καρατερίστες ηθοποιούς. Μου αρέσουν και οι τέσσερις. Είναι ηθοποιοί-"ατακαδόροι" που μία ατάκα τους σε ξελιγώνει από τα γέλια. Πράγματι η ταινία περιέχει έξυπνες ατάκες, οι ηθοποιοί είναι άνετοι γιατί την ξέρουν καλά αυτή τη δουλειά τους, αλλά..... η ταινία κάπου δεν προχωράει. Το θέμα είναι δύσκολο και θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια να κρατήσεις το θεατή σε εγρήγορση. Όταν επιχειρείται μερικές φορές, πολύ γρήγορα πέφτει. Ατού της ταινίας η μουσική. Ο περίγυρος στην αίθουσα εξέφραζε βαριετημάρα και μάλιστα φωναχτά. Εντάξει δεν βαρέθηκα, αλλά δεν απογειώθηκα κιόλας.... Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ταινία είχε βαρύ πυροβολικό (ηθοποιούς) αλλά σε μεγάλο μέρος πέταγε στραγάλια, αντί για βαριές οβίδες..... Πάμε γι' άλλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου