Η αίθουσα του κινηματογράφου ήταν κατάμεστη. Κόσμος κάθε ηλικίας είχε κάνει και ουρά στο εκδοτήριο. Τα φώτα σβήνουν και η ταινία ξεκινάει με ένα ασπρόμαυρο πλάνο καθώς "πέφτουν" τα γράμματα στα πλακάκια αυλής όπου ρίχνεται νερό με απορρυπαντικό, ενώ στο κέντρο αντικατοπτρίζεται η ουρανός. Τα σχήματα του σαπουνιού ακανόνιστα σαρώνονται από το νερό και είναι ακόμα εκεί σε μια αέναη πάλη. Και μετά ξετυλίγεται η ταινία, χωρίς μουσική παρά μόνο με φυσικούς ήχους που διακόπτει η στρατιωτική μπάντα. Στη συνοικία Ρόμα στο Μεξικό του 1970 μια οικογένεια με 4 παιδιά, τη γιαγιά, τον απόντα πατέρα, τις δύο οικονόμους (ιθαγενείς) και τον σκύλο, ζουν την καθημερινότητά τους. Η γυναίκα σαν γιαγιά, σύζυγος. μητέρα, καθαρίστρια, οικονόμος, εν γένει κινητήριος δύναμη και σημείο αναφοράς της κοινωνίας, ξετυλίγεται στη ταινία. Σε δεύτερο ρόλο, το ανδρικό στοιχείο, ως απών σύζυγος, σωφέρ ή αδιάφορος εραστής. Η γυναίκα που εργάζεται, πονάει, πληγώνεται, ζει για τα παιδιά της. (εκπληκτική στιγμή στο μαιευτήριο), ανασυντάσσεται, βγαίνει από το σπίτι μετά την εγκατάλειψη και "ενηλικιώνεται" κοινωνικά για να τα καταφέρει. Η παρουσία της γιαγιάς σε βοηθητικό ρόλο στα δύσκολα, σχεδόν βουβή, εκπαιδευμένη να συνεισφέρει την εμπειρία της στη ζωή, βοηθώντας αγόγγυστα την κόρη της. Τα ζωηρά παιδιά ζουν και αναπτύσσονται με τις γυναικείες παρουσίες που αποτελούν το φύλακα άγγελό τους. Η μεγάλη ατάκα του έργου στο δεύτερο μέρος γυναίκα προς γυναίκα, η Σόφι στην Κλεό "ότι και να σου πουν εμείς οι γυναίκες είμαστε πάντα μόνες" είναι η κορύφωση μιας αυτοβιογραφικής ταινίας από τον Αλφόνσο Κουαρόν, ο οποίος υπογράφει σκηνοθεσία, σενάριο, μοντάζ και την εκπληκτική φωτογραφία. Δεν θα αναφερθώ στις αλληγορίες της ταινίας με την ταραγμένη εποχή στο Μεξικό, στις αρχές της δεκαετίας του 70, τις αιματηρές διαδηλώσεις, τις παραγκουπόλεις, και την φτώχεια των πολλών. Η ανθρώπινη παρουσία επισκιάζει τα πάντα. Μια φωτογραφία της Κλεό είναι πραγματικά χίλιες λέξεις. Πρόκειται για ένα αριστούργημα που θεωρώ με βεβαιότητα ότι θα πάρει το όσκαρ της καλύτερης ταινίας, τουλάχιστον. Αφεθείτε αναπαυτικά στην πλοκή της ταινίας, που ενώ σε κάποιους μπορεί να φανεί "αργή" είναι απόλυτη και πιστή απεικόνιση της ζωής, της πραγματικής ζωής χωρίς φτιασίδια. Θα τιναχτείτε στο δεύτερο μέρος με πολύ δυνατές σκηνές, όπως του μαιευτηρίου (απίστευτος ρεαλισμός θρίλερ), της σκηνής της φωτιάς στο δάσος και των κυμάτων στην παραλία μέχρι το πλάνο να δείξει τα παιδιά. Απίστευτη μαεστρία στη σκηνοθεσία που κάνει το θεατή να κοιτάζει την άκρη του πλάνου που αργά-αργά πηγαίνει και δεξιότερα για να επιφέρει τη λύτρωση, ενώ αντίθετα στο μαιευτήριο όπου η αγωνία μεταφέρεται απόλυτα στο θεατή που μετράει τις ανανήψεις του γιατρού. Τέλος η φωτογραφία είναι μια έκθεση απίστευτα όμορφων ασπρόμαυρων φωτογραφιών, έργα τέχνης. Μην χάσετε την ταινία. Πρόκειται για αποτύπωση της πραγματικής ζωής όλων μας. Μια ελεγεία προς τις γυναίκες, όπου η καθεμία που θα την δει θα βρει σίγουρα στοιχεία και βιώματα της δικής της ζωής.
